Donker, rauw en lo-fi, dat zijn wellicht de drie belangrijkste kernwoorden om deze plaat te beschrijven. Met Born A Cow nestelt Wim Lankriet zich voorzichtig tussen grootheden als Red House Painters, Nick Cave en The Pixies. Het album bevat acht vrij korte nummers met grommende gitaren en minimale psychedelische invloeden. Daarover zingt Lankriet zich, op een melancholische manier, doorheen de hele Covid-crisis. Pas bij het instrumentale The Miracle Child laat Euphemia Rise een ander geluid horen, eentje waarbij de basgitaar en piano de hoofdrol mogen spelen.
Het is moeilijk om dit album in een hokje te duwen.
Bij opener Born A Cow dringt de duistere alternatieve rock zich op. Half Your Life werkt met gelijkaardige elementen maar lijkt zich dan meer tussen new wave en psychedelische rock te plaatsen. Verderop gooit A Rose Shattered zich zelfs een beetje op het jaren-90 doom-rock spoor. De enige constante is de weemoedige ondertoon, gedreven door de stevig bassen en de ingetogen zanglijnen. Dat alles zorgt voor een intrigerend album waarbij elke duistere ziel wel iets in kan vinden.
