Straks een kwarteeuw in de running en intussen alweer trots daar met een tiende album: de Britten van Elbow met hun Audio Vertigo. Blijken ze deze keer bovendien een richting ingeslagen waarbij er eindelijk weer wat pit en punch door hun pipelines stroomt. Edoch, Elbowfans, geen paniek, al is dit speelse album groovy en ongeremd, veel is tegelijk ook knus en hetzelfde gebleven. Niet in het minst het teddybeergehalte van de altijd lieve en joviale frontman Guy Garvey, 50 intussen, die als altijd met zijn présence ook alle radiostudio’s van hier tot in Mexico met verve inneemt.
Vanaf de diepe gitaarakkoorden van opener Things I’ve Been Telling Myself for Years klinkt veel op Audio Vertigo rockend. Maar niet in het minst ook warmer en zuiderser, getuige de opvallende percussie en het energieke blazerscombo op de stuiterende nieuwe Elbowklassiekers Lovers’ Leap – over een dubbele zelfmoord! – en het vrolijke synthgedreven hoogtepunt Balu, vanaf zijn indrukwekkende intro helemaal gericht aan de vrienden. Jawel, zo wordt het nu zelfs een keer dansen op Elbow. De ellende in de wereld even vergeten, zei Garvey minzaam, wie had zoiets ooit gedacht.
Er zitten drie intermezzo-songs in, (Where Is It?), Poker Face en Embers of Day, leuke niemendalletjes waarrond alle prijsbeesten netjes gerangschikt liggen. Samen 39 minuutjes toch maar, want ook Elbow werkt tegenwoordig opnieuw op vinyllengte.
Volgt na het ijzersterke openingstrio het sfeervolle funky Very Heaven. Dat klinkt bijna bovenaards met zijn fraaie gitaren en net zo hip is Her to the Earth. Zweverig pompende synths, die uitblinken tussen hypnotiserende ambient en elegante Guy Garvey-pop. Het schuivende The Picture is even pakkend proggy als catchy. Knife Fight dan weer is een groovy swinger met grandioze gitaren, zomaar wrang over een messengevecht in Istanbul.
Applaus op alle banken dan voor de op uiteenlopende elektrische snaren drijvende Good Blood Mexico City. Tussen opzwepende rockfestivalriffs een heuse ode aan Mexico City, waar hun fanbasis groot is en tevens tribute aan Taylor Hawkins. Een compositie de Foo Fighters helemaal waardig.
Afsluiten met een tedere Garvey die het in het bijna zes minuten lange From the River nog uitgebreid over zijn zoon heeft. Dromerig met hem weg meanderen als op een rivier tussen de heuvels.
Er zit dus blijkbaar nog heel veel leven, vreugde en spelplezier in dit Elbow. Ze maakten vanaf de eerste noot weer een hoogstaand album dat als altijd vintage Elbow klinkt. Er is die uitzonderlijke, vaderlijke stem van Garvey die de plaat door schittert als een vertrouwde Peter Gabriel op zijn best. Zijn lyrische mijmeringen zitten vol gevoel, tederheid en Britse flair. Bovendien wordt hij door een band klassebakken-musici perfect gediend en in evenwicht gehouden. Bijzondere rol daarbij voor de jongste Elbower, de altijd creatieve huidige drummer Alex Reeves, die zich met al zijn complexe ritmes intussen volledig in zijn sas voelt in het gezelschap.
Audio Vertigo is daarmee even toegankelijk als avontuurlijk geworden. Het zit toch maar weer eens vol geweldige, spannende composities. Globaal zullen ze er wel mooier mee gedijen op het rockpodium dan tegenover de comfortabele schouwburgfauteuils. Maar het blijven immer coole Elbow-melodieën die vastpakken, songs die verfrissen met hun ritmes en subtiele arrangementen. Een resem nieuw materiaal dus vol contrasten en met weer, net als in hun early days, flarden experimentele randjes.
Mooi zo. De kameleons van Elbow zijn nog steeds niet van plan om slaafs te gaan conformeren, dus blijven ze al verkennend plaat na plaat gewoon glansrijk zichzelf. Gegarandeerd in alle geval, straks op de wei of in de arena, die immer glimlachende Guy laat je met de handjes meedeinend in de hoogte ook dit gehele Audio Vertigo helemaal in perfect vierstemmige koren mee scanderen. Als volmaakte remedie tegen elke opkomende audio-vertigo-variant.
Elbow is:
Guy Garvey – vocals
Mark Potter – gitaar
Craig Potter – keyboards
Alex Reeves – drums
Pete Turner – bas
