Door: Kurt Van Camp
Furieus, energiek, ruw en ongeslepen. Zo klinken de heren van Early Pedestrian uit het Vlaams-Brabantse Steenhuffel. Dit garagerocktrio dat werd opgericht in 2013, blaast er op hun nieuwe album maar liefst zeven nummers door op een goede achttien minuten. Vergelijk het een beetje met de Black Box Revelation in hun beginperiode, The White Stripes of The Hives. Maar dan minder bluesy en meer punk.
Nadat ze eerder al niet van de tragiek gespaard bleven door het onverwachtse overlijden van drummer en medeoprichter Julian, aan wie ze hun in 2016 verschenen ep opdroegen, sloeg ook deze keer het noodlot toe. Gelukkig niet zo erg, maar je kan ze zeker onder de muzikale covid-slachtoffers rekenen. Die miserie begon net met de release van hun huidige cd.
Uit de eerder verschenen ep plukten ze voor Still Doing Fine de nummers Bleed en Walk (toen onder de werktitel Walk With Me In Hell). Deze keer werden de opnames wat professioneler aangepakt. Ze vroegen Tim Toegaert (oa. Janez Deth, Fleddy Melculy) om de opnames en productie in goede banen te leiden. Daarna werd alles afgemixt door Stef Exelmans (oa. King Hiss, Fleddy Melculy) en het resultaat knalt dan ook uit de boksen. De openingsriff in Hypocrite zet te toon voor het album. Het is zo’n nummer dat je steeds herkent als het in je playlist voorbijkomt en ervoor zorgt dat je het gaspedaal onbewust wat harder induwt als je met de wagen rijdt. Een effect dat de meeste nummers wel hebben. Daarnaast heb je dan weer songs zoals Old And New en de eerdergenoemde Walk en Bleed die dan weer enkele zanglijnen hebben die makkelijk in je hoofd blijven ronddansen.
Zijn er dan geen puntjes van kritiek? Jawel hoor. Zo klinkt de zang niet altijd even zuiver, lijken sommige riffs en structuren van de nummers weleens wat op elkaar. Het is hen echter vergeven, want het enthousiasme waarmee de muziek werd opgenomen brengen ze ook over op cd. Dit is meer dan een behoorlijk voorsmaakje voor een liveshow. Wie durft?
