Zelfs in tijden van onzekerheden zijn er zekerheden. Zoals er elk jaar een Saint Patrick’s Day (rivieren vol algen) te verteren valt, zullen Dropkick Murphys zo rond die dag iets uitbrengen. Dat ‘iets’ heet Turn Up That Dial en het is hun tiende en omdat er – lees vooral even terug – nog zekerheden zijn, klinkt die net als de negen voorgaande. Tien vingers hebben, het is een zegen.
Dropkick Murphys dus, Keltisch ongeregeld uit Boston. Het is: het ellenlange hijsen in kroegen en het boerinnekes-de-rokskes-zien-zwaaien in de titelsong. Het is: aan conservatoria allerhande kan je nog steeds geen opleiding ‘doedelzak’ volgen. Houden zo, jongens. Het is: meer van hetzelfde van vroeger maar dat deden The Ramones ook en niemand mopperde; verdronken in ‘booze’ en hopelijk eeuwig zinloos lawaai.
De single Middle Finger klinkt zoals de titel aangeeft, the Pogues met scherpgeslepen gitaren. In Chosen Few gaat het van “Nananana hey hey hey, kiss him goodbye” wat je misschien kent van voetbaltribunes want de jongens van Dropkick Murphys blijven jongens die bier en voetbal nodig hebben zoals wij hen. Zekerheden, quoi.
Is Turn Up That Dial een goeie plaat? Begot nee. Hun meesterwerk lieten ze 18 jaar geleden los Blackout, nog steeds de soundtrack bij een in je bakkes ontploffende hagellading. Is Turn Up That Dial een slechte plaat? Begot nee. Ze vallen in herhaling net als wij want: het is wat het is. Lol, nul pretentie en een zekerheid in onzekere tijden.
En op Saint Patrick’s Day (17/03) kan je hen streamen, live, zo rond middernacht, via hun site. Men kan zelfs iets doneren voor het goede doel. Iemand nog een lever op overschot?
