We hoorden niet eerder de naam Droneroom, een mens kan niet alles kennen, zelfs binnen één genre. Blake Edward Conley is de man achter het project, die sinds 2018 een resem platen op de wereld heeft losgelaten op labels als Humanhood, Desert Records en nu al de vijfde keer op Somewherecold.
De man uit Louisville, Kentucky combineert standaarddrones met heerlijk gitaarspel dat soms niet maar meestal wel als dusdanig is te herkennen. Zijn gitaarspel, twangen noemt hij het zelf, straalt een gevoel van weidsheid uit zoals hij zelf graag ervaart in de woestijn.
Zijn spel doet ons wat denken aan dat van Dylan Carlson, al kiest die meestal voor nog trager pingelen om zijn drones, zoals we die ook bij zijn Earth horen, vorm te geven.
Conley’s gitaarspel en zijn zoektocht naar een evenwicht tussen melodie en drone, tussen het weemoedige en desolate, blijft net door de variatie en de duidelijke aanwezigheid van zijn gitaar die niet eindeloos vervormd werd, boeiend over de hele lijn.
In een nummer als I Kept You Like An Oath gaat hij de transcendentale kant op, terwijl You Can’t Piss In The Same River Twice laat merken dat Conley ook wel wat droge humor in huis heeft.
Bovenal gaat het album echter over de liefde, het mijmeren over lang vervlogen tijden en verliefdheden, over het gebrek aan liefde, of net het verstikkende ervan. Woordeloos vervat in wonderlijk droney gitaarspel in een trip van meer dan zeventig minuten gegoten.
