Het sneeuwt en we hebben amper geslapen wegens vanalles teveel en teveel vanalles. Buitengaan zal er even niet inzitten, zeggen we tegen onze teleurgestelde border Charlie en we zetten Deining op. Dries Laheye kennen we als bassist-componist van het geweldige spaced-out jazzcombo STUFF. en af en toe horen we hem opduiken in andere projecten. Wat we niet wisten, is dat deze jongeman ook een beetje een Brian Eno dan wel George Martin is in zijn vrije tijd.
Deining luidt de titel van zijn eersteling. De plaat werd redelijk live opgenomen en nadien aangevuld met geluidjes en effecten allerhande.
Opener Weenmoed begint ambientachtig, gaat richting klassiek, met een bijna ondefinieerbare, vervormde stem (?) eronder en eindigt in een sonische onderwaterapocalyse. Eerder een muzikaal luisterspel dan een brokje muziek.
Op Valavond speelt de bas de hoofdrol en waan je je in een Japanse tuin. Het veel te korte Mantra II lijkt een meditatie waarin de bas de rol van tablas overneemt. Staar is een sonisch kortverhaal dat zich tussen de sterren afspeelt. Mooimooi.
Het spannende Nachtvreugd lijkt op een soundtrack van Philip Glass op LSD voor een Italiaanse horrorfilm. Afsluiter Zij krult is een mooie uitnodiging tot slapen. Maar dan op een goeie manier, wachten tot de laatste noot is uitgestorven en dan oogjes toe.
