Er waait tumblegrass door de wind die de songs van Dries Bongaerts maken. Er huilen coyotes. En het waait er, altijd, in zijn wereld. Dit is zijn tweede, en ze is meer dan goed.
Trek cowboylaarzen aan en stap te voet de Route 66 af in Certain Blue. Stop vooral in truck stops, hoor er Prove me Right en prik jezelf aan cactussen. En nog eens. En nog eens.
Het is stil en ingetogen in zijn wereld, snik in zijn stem, stik van emotie in Farewell Oblivion en blijf dat vooral doen zodat je Time To Go kan laten binnenkomen. Er lopen hagedissen over die ene grote weg naar nergens en de camera’s erlangs zijn opgesteld door David Lynch.
Ratelslangen sissen met gevorkte tong in Untill I, een song die met Mexicaanse schonen slaapt en dan gaat het verder op het pad naar nergens maar vooral naar Lay Down With You wat zich in een bar vol tequila afspeelt en zij wil je wel, maar hij heeft schroom.
Het chroom van Amerikaanse auto’s heet dan weer Foggy as Hell waarop het goed een dansje onder de lampions op een tuinfeest placeren is.
Snaren galopperen in Tomorrow is Mine, wat van de Stones had kunnen zijn, zo rond Sticky Fingers, en waarin Bongaerts zich echt, heel echt, bloot geeft: ‘I want you’. Het is een wereldsong maar straks is zij helaas weg en de jukebox huilt zijn of haar tranen.
En daar is weer Ry Cooder en het scheppen van sferen in To Feel the Blue.
What Love Can Do gaat dan weer richting Ierland en het is een prachtsong; heel intiem, en waarom horen we dat nooit op de radio? Bedankt deurwaarders voor het niet meer hebben van een radio. Slotsong Neanderthal zeilt rond dezelfde groene kusten en waait open als een euh.. waaier want het kon van Oasis zijn.
Afsluiten. Doek. Soothing Green is een prachtplaat die twijfelt tussen de kusten van de Atlantische Oceaan. Roland Van Campenhout is alvast fan. Nu jullie nog.
