Vrouwen in punkbands. Het is wat. Als mannen punkmuziek schrijven mag je er prat op gaan dat de verloedering van het economisch bestel door de mangel wordt gehaald. Als vrouwen de punkgitaar omgorden, dan mag de maatschappij het in haar totaliteit ontgelden. Het redden van de identiteit en de plaats van de vrouw in de samenleving staan op het spel. De Britten zijn niet altijd bijster origineel in het hypen van nieuwe bands en onze argusogen waren des te wijder opengesperd als we de debuutplaat van de punkrocksters van Dream Nails toegeschoven kregen. Dream Nails komen uit Londen en zijn Janey Starling, Anya Pearson, Lucy Katz en Mimi Jasson.
De persbio – die vol van de punkclichés staat – deed ons het ergste vrezen. Gitariste Anya Pearson heeft het over de rol van “queer women” in skateparks. Say What? Het kwartet komt uit de skatescene en de andersgeaardheid van Pearson maakt dit niet evident. Haar looks en transseksualiteit zorgen er immers voor dat ze elke dag angst heeft om te gaan skaten. We komen hier later op terug maar het gevolg is een feministisch pamflet “for queer women”, gebracht door Dream Nails, “four punk witches from London”. Stilistisch mag de luisteraar zich dus verwachten aan een caleidoscoop van opgekropte woede, gevatte replieken en pure afreageer-punk. Of dit ook een garantie is op succes of gewoon een relevant debuutalbum zal hieronder verder blijken.
De plaat wordt geplamuurd met ‘snippets’, korte ‘spoken words’ die als intro fungeren. Body Count deed hen dit een kwarteeuw geleden al voor. Jillian is een vrolijke punkpopsong waarin de vrouwen hun angst letterlijk uitdrijven. “I feel the fear leaving my body.” Leuke opener die het live ongetwijfeld goed doet, maar ook niet meer dan dat. Dan is Corporate Realness met haar pulserende baslijn een stuk dwingender. Een all girl “queertet” doet gauw het belletje met het opschrift Bikini Kill rinkelen en dat maakt Text Me Back verder duidelijk. Hier gaat het eenvoudig over een meisje dat geen berichtje terugstuurt. “Validate me or just date me. Reply to me, I’m feeling lonely.”
Met DIY en vooral Vagina Police 2.0 worden alle registers opengezet en kiezen de dames resoluut voor hardcorepunk. Het werd wel eens tijd. Meteen worden de teksten grimmiger. “Your body is not your own. You are public property.” Een loepzuivere middelvinger ‘up your nose’ blaast meteen gevoelige kaartenhuisjes gemaakt van bodyshamingpapier omver. En toch maken ze ook puntige popsongs, luister maar naar het heerlijke People Are Like Cities met haar Magnapopflair en zowaar een toppertje op deze plaat. Het mag soms ook gewoon simpel zijn.
Swimming Pool klinkt gelukkig verfrissender dan de tekst laat uitschijnen. “To the swimming pool. Let’s go, me and you.” Over zomers gesproken in volle covidherfst… This Is The Summer zet saai in maar gaat na de break full spead ahead en vormt de ideale springplank naar het crescendo waarmee de plaat eindigt.
Die finale wordt ingezet met het geweldige Payback. De tekst maakt meteen duidelijk dat de dames zich hier door woede laten drijven, en dat is een drijfveer of drijfsfeer die hen geen windeieren legt. “One day we’ll make you pay! Hey! Mister! Get your hands off my sister!”
Het is voor Dream Nails nog wat zoeken naar de juiste balans tussen remediërende punkpop en briesende politiek-sociale pamfletten. Slotnummer Kiss My Fist is op alle vlakken de blikvanger en zal live ook steevast als afsluiter fungeren, het tegendeel zou ons verwonderen. Het nummer reflecteert waarvoor Dream Nails staat en is geschreven als steun voor de queer- en homogemeenschap die probeert van punt A naar B te stappen zonder te worden afgeranseld. Het werd geschreven daags na de gewelddadige aanval op Christine Hannigan en Melania Ramirez in de zomer van 2019, vlak voordat de band de studio introk om deze plaat in te blikken. Because anger is a gift!
