Stil worden bij het horen van muziek, het is een gelukzalig gevoel. Het overkwam ons bij het horen van Bury The Sun, de nieuwe plaat van Down The Lees. Als je nog niet van hen hoorde dan gaat daar zeker verandering in komen met dit meesterwerk. Gents, want de groepsleden Laura Lee (zangeres) , Kwinten Gluehorse en Jonathan Frederickx (ook gekend van HEISA) wonen in de regio met postcode 9000.
Down The Lees is het geesteskind van de Canadese Laura Lee Schulz, terwijl Jonathan en Kwinten er sinds deze plaat bijkwamen. Verwacht je niet aan Belpop, maar aan muziek met teksten die door een Engelstalige zijn geschreven.
Wij waren er als de kippen bij om Bury The Sun te beluisteren. Eerder dit jaar konden we Laura solo al aan het werk zien in het voorprogramma van Brutus: het was een echte openbaring voor ons. Niemand minder dan Steve Albini himself was bereid om aan de knoppen te zitten. De Shellac-frontman mag stilaan een pand in België gaan overwegen, want naast baanbrekend werk met Nirvana en de Pixies, deed hij recentelijk ook al platen met andere Belgische indiegoden als Cocaine Piss, Kapitan Korsakov en It It Anita. Diens huismerk is de ‘live’ sound die je krijgt door de opstelling van het opnamemateriaal. Het lijkt wel een match made in heaven, want het is net dat geluid dat we zo indrukwekkend vinden.
Inspiratie voor hun sound kan gevonden worden bij Anna Calvi, Sonic Youth en PJ Harvey. Down The Lees staat voor een muzikaal geluid dat we slowcore of zo je wil emotionele shoegaze zouden kunnen noemen. Je hoeft maar 2 seconden van deze plaat te horen om te weten waarom. Opener Bury The Sun is een valse trage en gaat over het einde van de wereld: “Let’s pretend we won’t be here tomorrow.” Met dat eerste liedje wordt meteen ook de toon van de plaat gezet Als je vrolijke muziek zoekt, laat je deze plaat dan ook best aan je voorbij gaan.
Dit is muziek die door merg en been gaat. Bij Just A Kid konden we onze tranen bijna niet bedwingen, zo hard kwam de song bij ons binnen. Nummers zoals Antisceptic Heart en A Cynical Age starten klein, bouwen de spanning op en barsten dan even later open, net wanneer de geladenheid bijna ondraaglijk lijkt te worden. De dramatiek in de teksten wordt uitvergroot door de songopbouw waarin de gitaar de hoofdrol speelt. Waar soms de drums het ritme aangeven lijkt het alsof de rol hier is weggelegd voor de gitaar. Luister eens naar het hartverscheurende War Torn, en je begrijpt perfect wat we hiermee bedoelen.
Bij ons staat de plaat al een paar dagen op repeat, maar indien je ons nu zou vragen om het beste nummer er uit te lichten dan zouden we roepen: A Cynical Age! Bury The Sun! JustA Kid! War Torn! Of zet gewoon de plaat op repeat, want dit is er echt één om te koesteren. Mocht Laura ooit last gehad hebben van Vlaamse klei dan rukt ze zich met deze plaat helemaal los. Internationale klasse!
Down The Lees staat samen met Aster en Peuk op het derde verjaardagsfeestje van Luminous Dash in de Gentse BarBroos. Geheel gratis is dat!
