Het is weer tijd voor een portie muzikale ranzigheid. De extreme muzikale underground zit immers niet stil. Dagelijks komen er nieuwe albums en ep’s uit, soms als pus uit een etterbuil, soms als een stinkende vulkaanuitbarsting. Enfin, vrolijk is het zelden. Dat weten we ondertussen allemaal. Maar interessant? Dat is het vaker wel dan niet. Laten we nog eens in de slijmerige poel van de death metal wereld duiken.
VOID BELOW – World Undone
Het Engelse Void Below is even geïnspireerd door bands als Morbid Angel en Incantation als door literaire iconen als H.P. Lovecraft. Op deze ep perfectioneren ze hun variabel en complex geluid dat geschoeid is op al de klassieke elementen van death metal. Er zijn de riffs, de hyperactieve drums, het logge geluid en de obligatoire brulboei. De setting is een post-apocalyptische wereld, de eeuwigdurende duisternis, angst en waanzin. En eigenlijk komen die tekstuele thema’s vrij goed tot hun recht in de muziek. Want ook een post-apocalyptische wereld zit vol met leven en vol met energie. Toegegeven, het leven dat daar zit, is niet al te lief en zal je zo snel mogelijk de strot overbijten maar dat nemen we er graag bij.
World Undone is een 4-track ep waarbij duistere samples de complexe death metal afwisselen. Het geheel opent met Eldritch Incarnate dat ook meteen de toon zet. Net zoals z’n opvolgers is dit een nummer vol tempowisselingen maar zonder dat er intensiteit verloren gaat en dat is toch wel een groot pluspunt. Een eindje verderop, op het lichtjes geniale Beyond The Black Mire weet Void Below die elementen tot een absoluut hoogtepunt te verwerken. Maar ook de titeltrack is een interessant pareltje. Het bewijst dat deze heren niet alleen loeihard kunnen beuken maar ook degelijke instrumentalisten en songwriters zijn. Lekkere ep om deze editie van Doodsgereutel mee op te starten.
Bandcamp – Facebook – Instagram
INNER BLAST – Memories Uploaded
Het Portugese Inner Blast werd ons aangekondigd als een death metal band maar onze verbazing was groot toen we plotseling naar “female fronted heavy metal” aan het luisteren waren. Goed, na enkele minuten kwamen de grunts dan wel bovendrijven maar toch, we kunnen dit niet helemaal in de death metal wereld situeren. Dit viertal lijkt zich ergens te bewegen tussen bands als In Flames, Epica en Hammerfall en eigenlijk is dat niet eens zo slecht. Meer zelfs, eigenlijk doen ze dat alles behalve slecht. Is er in opener Scourge and Fire nog enige twijfel mogelijk, dan overtuigt Master Of Suffering wel degelijk.
Dat zijn de twee nieuwe tracks op deze ep en die maken meteen duidelijk dat Inner Blast zich niet voor één gat zal laten vangen. We krijgen potente uptempo metal te horen met een mooie wisselwerking tussen grunts en de sterke zang van Liliana Silva. Daarna volgen drie livetracks die laten horen dat de band er live ook kan staan en die ook de evolutie van de band een beetje laten horen. Goed, we zijn nog altijd niet overtuigd dat Inner Blast een death metal band is maar eigenlijk maakt dat ook geen fluit uit. Dit is gewoon een degelijke metalband en op een dag schrijven ze een wereldnummer.
Ethereal Sound Works – Facebook – Instagram
ESCALPO – Unnus
Van Portugal naar Brazilië dan. Taalkundig een klein verschil, muzikaal een brute ruk naar tomeloze agressie. Escalpo brengt een intense mix van hardcore punk, d-beat en death metal. Geïnspireerd door bands als Motörhead, Discharge en Lobotomio brengt dit vijftal een korte maar hondsbrutaal plaat uit. Niks te complexe gitaarsolo’s of epische arrangementen. Escalpo doet het zo rauw en hard mogelijk, wat dus resulteert in knallers als Olhando pro Chão en Retrocedendo. Wat vooral opvalt, zoals op Eviscerando O Opressor, is hoe gemakkelijk deze Brazilianen intensiteit kunnen combineren met groove. Het is bijna onmogelijk om niet te headbangen op deze nummers.
Dat gezegd zijnde, live zal dit ongetwijfeld aanslaan. Desconstrução/Destruição is een track die zo heerlijk “wegrockt” dat het gemakkelijk een schare fanatieke fans kan winnen. Oerpunk met oermetal, meer hoeft dat soms echt niet te zijn. Maar er is meer. Plots is daar het titelnummer Unnus, en dat is een akoestische gitaartrack met vogel- en onweersgeluiden. Als verrassing kan dat tellen. Als intro voor A Dor do Açoite ook. Dat laatste vlamt dan weer als een bezeten deathpunkmetal door de speakers. Kortom, Unnus is een bom van een plaat, eentje met rauwe intensiteit, een meeslepende groove en voldoende variatie. Headbangen is een must!
HEBEPHRENIQUE – Non Compos Mentis
Als een album begint met een nummer dat An Insane Cacophony heet, dan is onze nieuwsgierigheid gewekt. Als die titel de lading dan ook nog eens perfect dekt, dan weten we dat we met een ronduit bizarre plaat te maken gaan hebben. En dat is precies wat het Australisch duo Hebephrenique heeft voortgebracht. Deze act brengt eigenlijk een mix van avant-garde metal, black metal, symfonische metal en death metal maar maakt er zo’n warboel van dat het gewoon niet meer te categoriseren valt. Dat het hier om extreme muziek gaat, is een understatement vanjewelste. Misschien valt het nog het meest te vergelijken met iets tussen Limbonic Art, Negură Bunget and The Shining in. Jawel, black jazz, dat zit er ook nog ergens tussen.
In ieder geval, deze ep bevat vijf nummers en die zijn allemaal compleet waanzinnig. Intense black metal passages wisselen af met dissonante gitaren en beangstigende soundscapes. Daarbij wordt er ook een flink pak gebruld en gekrijst. Dat alles wisselt dan ook nog eens af in een moordend tempo. Dit is geen spek voor gevoelige bekken, want het kalme Waking is een horror-scape om u tegen te zeggen en dat is de meest radiovriendelijke track van ze allemaal. Daarvoor en daarna is het extreme chaos die alleen de echt die-hards zal weten te plezieren. Of dat goed of slecht is, laten we in het midden, maar het is wellicht wel de meest verrassende plaat in de extreme sector.
FUNERAL VOMIT – Monumental Putrescence
Toegegeven, er zijn fijngevoeligere dingen te doen op een begrafenis maar daar malen ze bij het Columbiaanse Funeral Vomit waarschijnlijk niet om. Integendeel, dit viertal wil gewoon lekker ouderwetse death metal maken, gekruid met grindcore en doom om het geheel een beetje variatie mee te geven. Na een demo en een split met Heretic Ritual is deze band klaar om het grote death metal toneel te bestormen met Monumental Putrescence. Of dat zal lukken? Dat wordt moeilijk want de concurrentie is enorm en gemiddeld hebben death metal bands iets minder fans dan Taylor Swift. Dat is nu eenmaal zo. Of ze het verdienen? Waarom ook niet? Funeral Vomit staat garant voor beenharde death metal waar fans van bands als Autopsy, Incantation en Mortician van zullen smullen. Ze zullen hun duimen en vingers ervan aflikken tot het bloed uit hun polsen stroomt, om maar een cliché uit het genre te gebruiken.
Wat je kan verwachten? Heerlijk ouderwetse death metal, soms met blastbeats, soms traag maar altijd met een moddervet geluid. Daarover brult de vocalist met diepe grunts waar een lekkere berg reverb op gesmeten is. Helse muziek dus, maar wel helse muziek met genoeg variatie om het geheel boeiend te houden Op Necrophoric Infestation gaat de drummer zodanig methodisch te keer dat het geheel een industrial-geluid krijgt en in Emerging Abomination zit een ietwat bizar dissonant intermezzo. Clots gaat zo extreem dat pakweg Krisiun jaloers zou worden en afsluiter Funeral Incantation voelt zo stilaan echt niet meer menselijk aan. Dit is geen gemakkelijk te verteren album maar wel eentje dat langs alle kanten beukt, knalt en grolt. Death metal op z’n felst dus.
Bandcamp – Facebook – Instagram
FOUL BODY AUTOPSY – Crucifix Dreams
Het Engelse eenmansproject Foul Body Autopsy houdt wel eens van een verrassing. Tom Reynolds staat namelijk in z’n eentje op het podium, gewapend met een gitaar en zijn diep grommende stem. De drums, bas en samples komen uit een bakje maar daar merk je niks van als je met je ogen dicht staat te headbangen. En headbangen zal je. Foul Body Autopsy speelt namelijk vlijmscherpe death metal met knagende gitaren en een immens tempo. Dat is goed te horen op de drie live tracks die op deze ep staan. Dit is vette shit.
Maar de verrassing hier is het openingsnummer, Crucifix Dreams, Reynolds heeft immers een schare specialisten weten te strikken. Geniet je even mee: Dirk Verbeuren (Megadeth) op drums, Steve Di Giorgio (Testament) op bas. Gitaarsolos van Andy LaRocque (King Diamond) en Bobby Koelble (Death) en spoken word intro van Simon Shaw (Temple of Lies). En dat is allemaal geïnspireerd door de Engelse seriemoordenaar John George Haigh, bijgenaamd The Acid Bath Murderer. Slecht kan dat niet zijn en dat is het ook niet. Heerlijk felle death metal en een ideale afsluiter voor deze editie van Doodsgereutel.
