Wie Dntel zegt, zegt Jimmy Tamborello. Met zo een naam verwacht je een songsmid die grossiert in kitscherige pop of pretpunk, maar Tamborello laat zich niet zonder slag of stoot omschrijven of beschrijven. En niets is wat het lijkt. The Seas Trees See is het eerste luik van twee albums die hij dit jaar via Morr Music uitbrengt, in samenwerking met Les Ateliers Claus. Dit eerste deel rammelt en fluistert en staat bol van diepe ingetogen synths en rake elegante zang en teksten. Deel twee zal Away heten en de titel verraadt al dat de muziek een pak transparenter zal klinken. Verwacht onvoorwaardelijke liefde voor pop pur sang.
Het is een handelsmerk in Tamborello’s carrière. De met popinvloeden doordrenkte hits van Life Is Full Of Possibilities (2001) staan al haaks op wat hij op het abstracte Human Voice (2014) bijvoorbeeld deed. En dan beginnen we nog niet over zijn ‘Duystere’ electro als The Postal Service, zijn andere band. Hij blijft vanuit elke ooghoek ongemeen boeiend.
Tamborello praat over zijn muziek alsof hij bier brouwt. Hij koos in 2018 voor de minimalistische aanpak toen hij voorganger Hate In My Heart inblikte en deed dit nu dunnetjes over. Hij kiest een instrument of drie en laat daar een tweetal ideetjes op los, en gisten maar! Hij jamt er tijdens het opnameproces op los en werkt klankpatronen uit om in live shows te verwerken.
De plaat opent met een cover van The Lilac And The Apple, origineel uit 1977 van de Californische folkzangeres Kate Wolf. De vreemdsoortige combinatie vocoder/a capella zet meteen de toon voor een bevreemdende en toch bedwelmende mix aan emoties, overstuurde samples en een luguber sfeertje. The Seas klinkt een pak rustgevender en daar zullen de natuurgeluiden wel niet vreemd aan zijn. Welnessmuziek voor wie het graag een tikkeltje extravaganter heeft. Whimsy dweept wat met Destroyer. Onmogelijk te analyseren wat hier allemaal aan instrumentarium de revue passeert maar het is wel erg knap gedaan.
The Man On The Mountain is een gejaagd electro probeersel dat een bedaard ingesproken songtekst ondersteunt. De klaterende beekjes uit Whimsy hebben zich een weg gebaand tot diep in dit nummer. Back Home klinkt eigenlijk meer als The Postal Service, behaaglijk aanvoelende zondagavonddeuntjes vullen ons gemoed en dat schemert lekker duister door in What I Made dat de jaren ’20 sfeer van Maya Deren uitdraagt. Movie Tears sluit hier mooi op aan en drijft op een akelig piano-akkoord.
Yoga App is een meesterlijke persiflage van wat UNKLE bijna een kwarteeuw geleden met triphop aanving. Een monotone gitaarloop neemt ons volledig in beslag om aan het eind vervangen te worden door aarzelende synths. Slotnummer Hard Weather is een buitenbeentje met een hoge dosis Grimes in de mix. Het hoge stemmetje is hier logischerwijze allesbepalend. We horen behoedzaam voortschrijdende electrosamples die halfweg in een feeëriek jasje gestopt worden.
De ambitie van Tamborella bestond er in een plaat te maken die een mysterieus amalgaam vormde van geluidsfragmenten, onafgewerkte sketches die meer vragen dan antwoorden bieden. De plaat baadt in een voortkabbelende flow die nooit echt behaaglijk voelt maar toch een zweem van perfectie met zich meedraagt ondanks het gebrek aan grootse momenten. Fall In Love is hiervan een uitstekend voorbeeld met de repetitieve sample en het vocoder gestuurde gezang. De subtiliteit is fascinerend en zet nog eens in de verf dat niet alleen perfect uitgewerkte popanthems een rol spelen in ons muzikaal universum. Dntel is beide kwaliteiten meester, zij het niet op deze The Seas Trees See. Dit is imponerend voer voor wie wil ‘wegmijmeren’ en nooit meer de draad van zijn gedachten terugvindt.
