Stel je eens voor dat er een lockdown zou zijn. Je zit thuis wat te klooien op de computer en je komt wat oud spul tegen. In het geval van Dijf Sanders, betekent “oud spul” nummers die je nooit helemaal uitwerkte en die vorige albums net niet haalden. Wat doe je ermee?
Wat Sanders ermee deed, weten we ondertussen. Hij begon zes van die nummers te herwerken en maakte daar een nieuwe ep van: Lichen. Lichen? Is dat niet een traag groeiend soort korstmos? Ja, inderdaad! Traag groeiend zoals de nummers op deze ep die langzaam rijpten? Misschien wel, we zouden het eens aan Dijf moeten vragen. Maar dat deden we dus niet. Wat we wel deden, was luisteren naar het nieuwe album.
Opener Stroking The Furnace klinkt helemaal zoals we dat van Sanders gewoon zijn. Oosterse invloeden kruiden het nummer terwijl akoestische klanken worden vermengd met elektronica. Een gemoedelijke opener die ons op het ritme van een gezapig smeulend vuurtje doet wegdromen van verre landen. Spring In Autumn klinkt eerder als de herfst dan als de lente. Meditatief ook, vooral door de langgerekte, aangehouden grondakkoorden.
We slepen ons kruipend voort over de wakke ondergrond met het vrij percussieve Undergrowth. Struiken moeten wijken en ondiepe plassen overwonnen terwijl de duisternis de dag omsluit. Mysterieus klinkt het zeker. In Brothers Theme wisselt Sanders opnieuw het slagwerk in voor een contemplatieve soundscape. Piano en galm, meer is het niet, mooi is het wel!
In Swans On Drums eisen de aangeslagen dierenvellen terug de aandacht op met een bezwerend, nerveus geroffel waar lang aangehouden synth-akkoorden overheen gelepeld worden. Tot dreigende synth-klanken halverwege het nummer het boeltje overnemen en we zowaar in de donkerste krochten van de jaren 80 terechtkomen. De zwanen zijn ondertussen in heinde en verre niet te zien.
Met Dynasty Of Sparrows eindigen we waar we begonnen zijn: in het Oosten. Muziek die je transporteert naar een kampvuur in een ijskoude woestijn in het Midden-Oosten. Langzaam wordt het tempo opgevoerd, tot een dansfeest komt het echter nooit.
Lichen is een ingetogen album dat, hoe kan het ook anders, regelmatig inspiratie haalt uit de oosterse klankenwereld. Anders dan we van Sanders gewend zijn, ontbreken deze keer de field recordings en het experiment. Ook de feestelijke sfeer die we vaak in zijn nummers horen, is afwezig deze keer. Anders en wat braver dus, maar toch onmiskenbaar Sanders.
