Diane Grace, het is zonder twijfel één van de Belgische bands waarover de laatste tijd de meeste inkt is gevloeid. Om met de deur in huis te vallen en de gebruikelijke kat een kat te noemen: mensen die dit soort muziek nooit zullen begrijpen en er hun overtollig zegje over heben zal je steeds en overal vinden. Niet iedereen wordt in zijn leven geconfronteerd met demonen of stelt zich vragen bij de zin van het bestaan, want daar draait het bij Diane Grace volledig om.
Ook de moraliserende vingertjes mogen wat ons betreft met een harde liniaal tot moes geslagen worden. Van Diane Grace vinden sommigen dat ze net iets te veel beroep doen op de choquerende factor. Wie op het podium versterking zoekt via een agressieve dwerg met een zweep in zijn pollen of in zijn rangen een zanger heeft die smalend een fles ketchup over zijn blote lijf leegspuit, valt inderdaad meer op dan de rest. Hoge bomen vangen nu eenmaal veel wind…
Qua podiumattributen kan Diane Grace misschien aansluiting vinden bij het burleske en vettige van GG Allin, toch valt het trio (gelukkig maar) in de eerste plaats door zijn muziek op, of hoe de veelbesproken kaft van het boek meer blijkt te zijn dan een gimmick…
Na talrijke optredens, waaronder eerder dit jaar een finaleplaats in de Humo’s Rock Rally (waarmee deze wedstrijd bewees nog altijd kilometers voorsprong op de Nieuwe Lichting te hebben als het over ballen gaat), is er nu het eerste studiomateriaal van deze drie. En dat komt in de vorm van een ep met daarop drie nummers. Een totaalconcept, want van iedere song verscheen er een video die de ruggengraat van de kortfilm Pan!c vormt en geselecteerd werd voor het prestigieuze Filmfestival van Napels.
Het “probleem” met bands als Diane Grace gaat vaak om de adrenaline en de magie van het livegebeuren in de vinylgroeven (of in dit geval de digitale signalen) te kunnen omzetten. En het is net dat waar Mauro Bentein (ook actief bij Lagüna), Mr. Pig en .44 geen moeite mee blijken te hebben.
Drie songs met een gemiddelde speellengte van iets wat bij de 90 seconden ligt en een geluid waarvan je denkt dat de zin “what you see is what you get” zelden zo van toepassing was. Punk straight in yer face, meer is het niet, maar wel meer dan genoeg.
Muzikaal wordt Diane Grace wel eens vergeleken met wat Wire op Pink Flaguitspookte. Misschien is dat wel zo, desalniettemin zal het in de eerste plaats waarschijnlijk eerder een kwestie zijn van geen woorden te kunnen vinden voor de rake vuist die Diance Grace is, of hoe in feite drie Vlamingen plotseling weer de essentie van punk hebben herontdekt en het publiek met een open bakkes achterlaten …
Of er voor Diane Grace een lange toekomst is weggelegd, zien we later we wel. Wat we tot nu toe in negen minuten hebben gehoord, is één brok onstuimige, niet te missen vitaliteit.
