Facelifts, botox, haar implanteren, … we durven best wel wat geld spenderen om de verwoestende kracht van de tand des tijds uit onze kathedraal te weren. Dat elke vorm van mimiek onzichtbaar wordt en onze navel tot net onder onze kin wordt getrokken, nemen we er dan ook graag bij om er opnieuw enkele jaren jonger uit te zien. Ook de heren van De Mens hebben ondertussen al wel wat festivalzomers achter de rug, dertig om precies te zijn. In het geval van De Mens zijn we echter blij om te zien dat de heren de bezoeken aan de plastische chirurg laten voor wat ze zijn en hun jaren van dienst vieren met het nieuwe album Broers én een passage in de Lotto Arena.
Met Broers wordt duidelijk gezinspeeld op melancholie; een reflectie op dat wat geweest is maar vooral een verlangen naar wat nog komen zal. De plaat is doorspekt met positieve ‘feel’ en is, wat ons betreft, dan ook dé perfecte soundtrack om de ontluikende lente en onze herwonnen vrijheid in te luiden. Het gebeurt overigens meer dan eens tijdens het luisteren dat we ook het gevoel hebben dat de thematiek van Broers een soort follow-up is van Nachtwerk, de laatste soloplaat van Vander linden.
Het nieuwe album, dat tien nummer rijk is, gaat onmiddellijk sterk van start met Waar Is De Liefde. Het nummer wordt gekenmerkt door een positieve, dromerige sfeer maar het is vooral de gretigheid waarmee De Mens speelt die maakt dat we onmiddellijk mee zijn. Goede start, heren!
Waar is de bas? Nee, het is niet de naam van het volgende nummer maar het is wel een vraag die we ons vaak stellen bij het beluisteren van muziek. In het geval van De Mens doen we dat gelukkig zelden. Zo scheurt Michel De Coster in Jaja ervandoor op zijn bas, als ware het een pita die zich na een avondje stevig drinken een weg naar de uitgang baant. Niet te stoppen met andere woorden. Een stevige rocker met Kamer In Amsterdam en En In Gent allures.
Op Bedanken neemt De Mens even gas terug en hernemen ze de dromerige sfeer van Waar Is De Liefde. Het nummer start in eerste instantie vrij sober maar De Mens weet het op geheel eigen wijze op te bouwen tot een nummer dat de ganse Lotto Arena zonder problemen zal meebrullen. Dat Bedanken eindigt met een prachtig stukje piano van toetsenist David Poltrock is de kers op deze muzikale taart.
Mooie Verliezers heeft een jaren tachtig poppy vibe. De track doet ons door zijn speelse sfeer bij momenten wat denken aan het Graceland van Paul Simon maar dan met die typische jaren tachtig synthgeluiden. Dansen lijkt de enige uitweg!
Genees Mij lijkt wel rechtstreeks van een plaat van Poltrock, het instrumentale project van toetsenist David Poltrock, te komen. De piano, in combinatie met de percussie, zorgt voor een mysterieus en etherisch geheel. En ondanks dat het nummer zich absoluut weet te onderscheiden van zijn voorgangers is het tegelijkertijd ook weer zo kenmerkend De Mens. Genees Mij heeft noties van ambient en klassieke muziek en laat zien dat na dertig jaar De Mens niet bang is om uit zijn comfortzone te treden.
Na Arno is het nu ook De Mens die onze bekendste badplaats bezingt. Met Oostende zet De Mens terug in op een zweverige, dromerige sfeer maar dan wel met een deftig rock gehalte. Oostende wordt gekenmerkt door het typische arpeggio gitaarspel van Vander linden en resulteert in een track met nostalgische allusies die ieder van ons zal terugvoeren naar het Oostende van onze kindertijd.
Ongetwijfeld zitten Jo De Poorter en Marlène De Wouters duimen en vingers af te likken bij het lezen van deze titel, en gelijk hebben ze. Niet dat wij van Luminous Dash zo’n fervente royalty watchers zijn, maar dergelijke keyboardsolo’s in combinatie met een vorm van punk light maakt wel degelijk het beest in ons los. Aldus, Koningin!
Ze zeggen wel eens dat de drummer de ruggengraat is van een groep en dat hoor je in Onder De Zon maar al te goed. Gooi daar een bassist bij die met stevige maar nonchalante baslijntjes een extra laag cool over het nummer gooit en je hebt een intrigerende combo. De typische frasering van Vander linden en de mysterieuze keys zorgen dan weer voor de nodige nuance in het nummer. Ook Onder De Zon zien we onszelf al volledig meebrullen tijdens de concerten van De Mens.
Met Tijd Is Een Raket tovert De Mens wederom een feelgood rocknummer uit hun mouw alsof het niks is. In Tijd Is Een Raket serveert De Mens een korte filosofische uiteenzetting over de strijd tegen de tijd die we gedoemd zijn om te verliezen. En net op het moment dat we denken dat de glimlach op ons aangezicht niet breder kan, trekt De Coster op het einde van het nummer nog eens alles open met een bassolo.
Wat een goed nummer is, is perceptie maar wanneer een song ons kan emotioneren, durven we wel spreken van een goed nummer. Met Broer brengt De Mens tekstueel een track over verlies, maar voor ons is het vooral de muziek die ons tot emotie beroert. De prachtige fingerpicking van Vander Linden in combinatie met piano en de andere instrumenten zorgen voor een zacht maar emotioneel einde van deze mooie plaat.
Met Broers levert De Mens geen vernieuwende plaat af maar dat ervaren wij absoluut niet als negatief. De realiteit is dat het een zeer sterke plaat is waarin vier doorwinterde muzikanten laten zien dat ze hun instrumenten en ambacht meester zijn. Naast het feit dat de plaat opnieuw een knap staaltje aan songwriting tentoonspreidt, wijkt deze wel regelmatig genoeg van het paadje af om ons met volle aandacht en overgave te laten luisteren. Broers is De Mens en De Mens is Broers en dat is voor ons meer dan genoeg.
Frank Vander linden met een weelderige haardos het podium zien betreden, het zou toch maar een vreemd zicht geweest zijn als je het ons vraagt. Dan liever deze ode aan het ouder worden.
Hieronder hebben we je alvast van de nodige links voorzien om je van jouw terechte aanschaf van de plaat en concertkaartjes te verzekeren.
