Tekst: Ann Cnockaert & Didier Becu
En toen was er niets meer. Andere woorden dan deze vinden we niet. Opgericht in de jaren 70 en zonder al te veel overdrijven een band die zichzelf de kroon van beste Belgische punkgroep mag toewerpen. En dat voor een band uit Hamont, maar in Limburg zit er nu eenmaal iets meer muziek dan in de andere provincies.
Begin dit jaar kwam er evenwel definitief een einde aan het tijdperk van De Brassers. Symbolisch gooide de groep de handdoek in de ring, hoewel zoiets kon niet zonder een groots en waardig afscheid. Ook al hebben ze alle jeugdhuizen en bij uitbreiding alle cafés van Vlaanderen gezien, kozen de (post)punkers om hun laatste muzikale reis af te sluiten op de plaats waar alles begon: de iconische AB waar ze in 1980 de finale van Humo’s Rock Rally haalden, ook al ging de Gentenaren van The Machines met de trofee lopen. Een onvergetelijk optreden dat vereeuwigd werd op plaat door Antler Records. Een geweldig aandenken voor wie erbij was en een must-have voor zij die nog eens willen horen hoe echte punk dient te klinken. Eat that The Offspring!
Zoals gezegd, ontstond de band op het einde van de jaren ’70 met de broers Eric (drums) en Marc Poukens (zang), Ben Deckers (toetsen), Willy Dirkx (gitaar) en Marc Haesendonckx (bas). Deze muzikale rebellen uit Hamont-Achel, ooit door Marc Didden omschreven als “de stijlvolste aller stoorzenders”, dankten hun groepsnaam aan een scheldnaam die hen in hun stamcafé Kwiet werd toegeworpen. Bij deze weet je dat ook weer.
De muzikale inspiratie kwam uit de Britse koekentrommel van The Damned, The Clash en PiL. Tegen het einde van de jaren ’90 veranderde de samenstelling van de band met de komst van Erwin Jans (voormalig drummer van streekgenoten Struggler) en toetsenist Joachim Cohen. Veel later, in 2010 sloot ook ook Jules, Willy’s zoon, zich aan bij de band. De bende herriemakers/schoppers was hiermee compleet.
De eerste tonen van de plaat spreken voor zich: een daverend applaus. Zodra Marc Poukens de eerste akkoorden van They Wanted Us Away inzet, is kippenvel het te omschrijven gevoel en worden we teruggevoerd naar die onvergetelijke avond in januari in Brussel. Een perfecte keuze om met dit krachtig statement te openen, want niet alleen laten. De Brassers zien dat ze na al die jaren nog steeds een tot de nok gevulde AB in hun greep kunnen houden, maar ook het feit dat destijds niemand deze outsiders wilden.
In Rise and Fall en Sick In Your Mind zoeken de Limburgers een gespannen, geslaagd evenwicht tussen onrust en welbehagen wat zich vertaalt in een donkere en meeslepende sound. De krachtige drums en gitaren versterken deze sfeer alleen maar en trekken je dieper mee in de duistere wereld van het nummer. Een sfeer die overeind blijft in de rauwe, maar oh zo beklemmende Twijfels en Pijn. Niets is zeker, er is steeds een maar, behalve als je De Brassers heet.
De Brassers kijken niet alleen achteruit, maar ook vooruit door bijvoorbeeld de fakkel door te geven aan nieuw muzikaal geweld. Het was dan ook bijna vanzelfsprekend dat Sietse Willems één van de gasten was en samen met Poukens een krachtige vertolking van diens bekende Meltheads-hit Naïef bracht. Jong en oud die hun talenten verenigen in een song die bruist van ongetemde emoties en stevige gitaarpartijen. De cirkel is dan ook (bijna) rond.
Vervolgens krijgen we opnieuw wat Engelstalige nummers: Bad Company, Lowdown (een cover van dat ander grote voorbeeld, Wire), My Night en het emotionele O Brother over Eric, de eerste drummer van de Brassers en tevens broer van zanger Marc die in 2012 uit het leven stapte. Ook The Scream en Goes Like This passeren de revue, maar ook een gesmaakte cover van If There Is Something van Roxy Music uit Brian Eno-tijden en Nasty Little Lonely van Alternative TV: de band van Splitting In Two, ooit legendarisch gecoverd door The Chameleons.
Geen Limburg zonder Stijn Meuris die samen met Poukens het legendarische nummer Kontrole brengt. Een tekst die meer dan ooit betekenis heeft. Ook geen Limburg zonder En Toen Was Er Niets Meer dat voor altijd tijdloos zal klinken, zeker omdat er in de samenleving altijd wel iets gebeurt dat mensen het gevoel geeft dat alles verloren is.
De liveplaat eindigt met de knaller Eruit. Hoewel het nummer uit de jaren ’80 stamt, blijft het ook vandaag nog steeds relevant, net zoals alles van De Brassers en een schoolvoorbeeld van wat de band zo typeert: krachtig, opzwepend, en doordrenkt met rebellie en een kritische geest. Het slot wordt bekroond net zoals het begon: met een oorverdovend applaus.
We koesteren diep respect voor deze heren die ons door de jaren heen zoveel onvergetelijke momenten hebben geschonken. Tomorrow Never Ends – Live in Ancienne Belgique is een album om te koesteren, een stukje Belgische muziekgeschiedenis dat zijn plaats verdient in elke collectie.
De plaat kan je via deze link voorbestellen. Wie vinylplaat of cd wil laten signeren, kan naar MEET DE BRASSERS komen op 7 september in Bar Bakeliet – Roots Bar. Er zullen daar ook vinylplaten en cd’s te koop aangeboden worden.
