We scheuren het nieuwe jaar in met een fikse dosis doom metal want, geef toe, dit genre begint zo stilaan de perfecte soundtrack te worden voor de staat van deze planeet. Het Duiste Daevar lijkt dat perfect aan te voelen. Waar de meeste doom metal bands het vooral hebben over psychoactieve substanties of depressie, werkt dit kwartet met thema’s als vrouwenrechten, machtsmisbruik en slaapverlamming. Dit gezegd zijnde, Delirious Rites komt ook met – zeer bevredigende – riffs op de proppen, samen met een rist aan fuzz-pedalen.
Delirious Rites bevat vijf oerdegelijke doom metal nummers, allemaal geschoeid op het aambeeld van Black Sabbath, Sleep en Candlemass. Opener Slowshine komt – na een korte intro – meteen met de donkere riffs op de proppen. De cleane zang zorgt ervoor dat het geheel niet verdrinkt in het sludge-doom moeras. Het geeft de muziek een authentiek gevoel, alsof het ergens kort na Epicus Doomicus Metallicus geschreven is. Bloody Fingers en Laila volgend braafjes dat voorbeeld.
Veel doom metal albums hebben, naast enkele degelijke tracks, ook één indrukwekkend epos en daar is dit album geen uitzondering op. Leviathan is een tien minuten durend nummer dat zowel gezapig mag rammelen als melodieuzer uit de hoek mag komen. Jan Oberg (Grin / Earth Ship) neemt de gastvocalen voor zijn rekening en invloeden van zowel Paradise Lost als Iraanse psychedelische rock komen bovendrijven.
Yellow Queen sluit het album af met een absoluut hoogtepunt, mede dankzij het heerlijke gitaarwerk en het groovy tempo. Dat maakt van Delirious Rites een sterk album met genoeg variatie om te blijven boeien. Het bezorgt de band ook hoge verwachtingen, zeker op live-gebied. Als Daevar dit niveau op het podium kan waarmaken, dan is het zeker een naam om in ’t oog te houden op toekomstige edities van Desertfest en aanverwanten.
