Meestal krijg je als recensent bij een nieuwe plaat een persmapje dat uiteindelijk niet meer is dan een vodje papier. Woorden waarvan je weet dat de platenmaatschappij je gewoon proberen wijs te maken dat één of andere band het warm water heeft uitgevonden, maar vaak ijskoud aanvoelt na amper één nummer ervan te hebben gehoord.
Niet bij Nada, de nieuwste cd van Daan, want daar zit een begeleidende tekst van de man zelve bij. Vaak misbegrepen, vaak afgeschilderd als onmogelijk en dat om diverse redenen, maar Daan legt uit waarom. Ooit was muziek voor hem een hobby, alles mocht, maar vooral niets moest. Zijn dagen bij Dead Man Ray gaven hem de vrijheid, en hij kon dingen doen die hij zich in zijn carrière als Daan niet meer kon veroorloven.
Daan heeft daar geen spijt van, en zegt zelfs dat hij er opnieuw voor zou kiezen, maar na 1500 optredens had hij snel door dat zijn muzikale alter ego een en al routine was geworden. Een dagjob met stress, en dat mondt sowieso in een burn-out uit. Hij had het al eens meegemaakt toen hij grafisch ontwerper was en zijn muzikale carrière ging dezelfde kant op.
Eventjes dacht hij er over na om ermee te stoppen, to hij besefte dat er maar één weg terug was: opnieuw naar de basics. Daan bevrijdde zich van het idee dat men van hem verwacht dat hij hits moet schrijven, en samen met zijn vriend-fotograaf Peter De Bruyne trok hij naar de desolate vlaktes van Catalonië. Hij had alleen maar een laptop en een gitaar mee. Peter zorgde voor de plaatjes, Daan voor de muziekjes. Eens terug in België gebruikte hij die gecomponeerde stukken om er Nada van te maken.
Veertien songs die ontegensprekelijk als Daan klinken, maar zeer ver af staan van wat hij eerder heeft uitgebracht. Geen geflirt met de new wave uit de jaren 80 (op de Italo-disco van Bala Perdida na), maar singersongwriter-tracks, hoewel de keyboards van Stef Van Alsenoy, de bas van Michel Hatzigiorgou, de drums van Isolde Lasoen en de synths van oudgediende Jeroen Swinnen nog steeds aanwezig zijn.
Nada is een zeer intieme plaat, en één die bepaalde fans zal afstoten, gewoon omdat het er één is die Daan op zijn meest integere toont, en geen seconde aandacht voor airplay op de radio heeft. Friend heeft wel de nodige draaibeurten op antenne gehad, maar we zien niet meteen een andere track waarmee het wel kan. Wat uiteraard niet betekent dat het om geen straffe release zou gaan, integendeel. Met deze plaat komt Struyven nog wat dichter in de buurt van de man naar wie hij steeds opkeek, Johnny Cash dus, want Nada is het perfecte relaas van een loner die deze vreemde wereld in magistrale muziek weet te vertalen.
