“Eindelijk brengt Metallica nog eens een deftige plaat uit, of nee, is dat Godsmack? Een nieuwe wending voor Paradise Lost? Horen we daar Mike Patton op zang? Wat kan Lars Ulrich plots goed drummen!”. Zouden dit eerste reacties kunnen zijn bij het beluisteren van het tweede album van Cult of Scarecrow? Misschien! Het flipte alleszins spontaan door ons hoofd. Maar eigenlijk is dat geheel complimenteus bedoeld. Met Tales Of The Sacrosanct Man heeft het Belgische Cult of Scarecrow een dijk van een plaat afgeleverd. Dat dat maar meteen gezegd is. Een moddervette sound, groovy geweldige riffs, melodieus en heavy. Catchy as hell. En alles klopt.
Ja – beloofd we doen dit nu echt voor het laatst – die sound klinkt als een perfect huwelijk tussen Godsmack, Faith No More en Metallica ten tijde van Load, maar dan beter en smeriger. Op Tales Of The Sacrosanct Man horen we een verrukkelijk lekkere, diep donkere blend van groove metal, thrash metal en old skool heavy metal. Hard en onweerstaanbaar melodieus. Vette bassen, potige drums, heerlijke riffs en solo’s en met een geweldige vocalist aan boord. Die referentie aan Mike Patton is dan écht een welgemeend compliment.
Eigenlijk telt voor de nummers op deze plaat het adagium ‘alle acht goed’, maar we hebben toch zo onze favorietjes. En dat al slechts na enkele luisterbeurten van deze plaat, waarvan de nummers zich al snel in je dan al wat verwende gehoor hebben genesteld. We waren meteen verkocht voor en verknocht aan de albumopener, de ’theme song’ zeg maar, Sacrosanct Men, want meteen ben je mee in het verhaal. En wat klinkt dat lekkerrrr.
Maar laten we ook een dikke lans breken voor Robotized, de ijzersterke power ballad Own Worst Enemy, Pitch Black met zijn onheilspellende sound, zich traag op gang trekkend in de stijl van Black Sabbath ten tijde van TYR om dan volledig te ontploffen en zeer zeker This Blood’s For You. Ok, deze song begin misschien wat clichématig met dat kerkorgel, maar ontpopt zich dan als een geweldig knappe compositie. Heerlijke riffs en keys en let op die bas! Ook hier: meteen verkocht voor en verknocht aan. Punt.
Doorkicker start met de spielerei van het switchen van radiopost, een truukje dat Pink Floyd al eens uithaalde in 1975 op Wish You Were Here. Maar wat zou het! Beter geniaal gepikt dan slecht gevonden. En ook Doorkicker is een killer track! En wees gerust die nummers die we in deze review niet specifiek noemden mogen (moeten!) absoluut gehoord, zo moeten we eigenlijk ook nog een dijk opzetten over het fantastische spooky angstaanjagende ‘slaapliedje’ Sameness “swing swing swing, let yourself rock to sleep”. Maar een slaapliedje, nee dat is het nou net niet (bekijk zeker de lyric video). Subliem, dat alleszins. Ach, de hele plaat staat gewoon als een huis. Knap werk.
Na het zelf getitelde veelbelovende debuut uit 2018, uitgebracht in eigen beheer, was het best wel uitkijken naar wat zou volgen. Verwachtingen waren hoog gespannen. Op Tales Of The Sacrosanct Man lost de band die verwachtingen meer dan in. Moeiteloos zelfs! Het wachten meer dan waard dus, zeker weten.
Het album komt uit op het Italiaanse label WormHoleDeath Records/ Aural Music. Eigenlijk pas op 10 september van dit jaar. Maar wie in de Benelux woont, kan het album vanaf nu al voorbeluisteren/ voorbestellen via de webstek van Sounds of Hell.
Doén!
