En hoe zou het nog gesteld zijn met de kerk van de Heilige Drievuldigheid in Toronto, Canada? Want daar werd in 1987 geschiedenis geschreven: Cowboy Junkies namen er hun tweede lp op, The Trinity Session. En die was, we drukken dat hier zacht uit, een meesterwerk.
Zangeres Margo Timmins – ze kan fluisteren en zingen tegelijk – kronkelde er zich rond Sweet Jane (The Velvet Underground) en Blue Moon (vooral bekend van Elvis) en stuwde die songs naar nog hoger dan ze al waren. En er stond Misguided Angel op, een dodendans zwarter als de koele meren des doods. Om maar te zeggen dat Cowboy Junkies iets betekenden.
Nu nog, na dertig en zoveel platen? Want Margo en haar twee broers en die andere die geen broer is, zaten nooit stil. Enkel om hun muziekjes te spelen en dat doen ze zeker op Such Ferocious Beauty, wat een geweldige titel is.
Ja, ze betekenen nog iets. Want dit is tamelijk fantastisch. En het begint al met What I Lost, daar zit de geest van Hank Williams in toen die in zijn Luke The Drifter-periode zat. In Flood huilen wolven als gitaren, “And just let the water rise” zingt Margo maar eigenlijk klinkt het als een molensteen die in dat water zakt.
Ze wagen zich zelfs aan de pop van Hard To Build, Easy To Break, radiovriendelijk maar met gitaren met snaren van prikkeldraad. Circe and Penelope is dan weer hun Canadese folk. Violen strijden met een mandoline maar Margo Timmins wint, want dit is briljant. En niet alleen briljant gezongen.
De akoestische gitaar van de jonge Dylan zit in Hell Is Real, waarin Margo toegeeft bang en eenzaam te zijn en dat is geen schande want dit is een song voor de eeuwigheid, hoe lang die ook mag duren. En het wintert in Shadows 2 zoals doorgaans het hele jaar door in hun Canada. Margo Timmins: soms spuwt ze ijskristallen, een andere keer steengruis uit de mijnen in haar land. En nee, over Mike Tyson (Here it Comes) gaan we niets schrijven want we willen geen ambras met de man in kwestie.
Maar we kunnen hier nog zoveel over tikken. Over hoe Blue Skies een ondraaglijk mooie song is. Over hoe mooi de teksten zijn, beter dan die van ons en dan weet je het wel. Cowboy Junkies hebben, 35 jaar na hun The Trinity Session, opnieuw een meesterwerk uit.
