Ze mag dan afkomstig zijn uit Wenen, haar plaat heeft geweldig veel weg van een typische Duitse plaat die zich enerzijds in de kraut wentelt maar anderzijds ook knipogend zit te kijken naar de Neue Deutshe Welle (NDW). Beide genres hielden nogal van strakke ritmes en elektronica en dat hoor je hier duidelijk.
Typerend voor Conny Frischauf is dat ze heel minimalistisch te werk gaat. Toch werden er heel wat instrumenten en klanken gebruikt tijdens de opnames. Maar alles klinkt mooi afgewogen en er zit een soort complexiteit in de schijnbare eenvoud die je denkt te horen. De extra geluidjes en effecten zijn er om de muziek te kleuren. Ze overheersen nooit. Het zijn als het ware toeschouwers die aan de kant staan en hun mening geven terwijl het geheel alweer gepasseerd is. De finesse die overblijft maakt dat Die Drift niet zomaar een popplaat is van dertien in een dozijn.
Opener Rauf doet ons direct aan Kraftwerk denken. Zijn het de repetitieve stukjes synth of de zinsnede “Es geht rauf, rauf, rauf”, we laten het in het midden maar het mag duidelijk zijn dat deze dame de mosterd haalde bij onze Duitse vrienden. Op Fenster Zur Strasse, het derde nummer, neigen we eerder naar een overgang tussen beide eerder vernoemde genres. Zowel vroege NDW als restanten van de poppy krautrock vinden hier een gezamenlijke partner in Conny Frischauf. Ook Roulette neigt naar de NDW ook al doet de opening van het nummer ons denken aan het iconische Autobahn. Private Geheimsache grijpt terug naar de tijden van Popol Vuh. Afsluiten doet Conny met een redelijk lang uitgesponnen nummer dat je terugvoert naar de tijd van Tangerine Dream.
Die Drift is er eentje voor de liefhebbers van de krautrock en NDW. Mocht dit je allemaal als koeterwaals in de oren klinken, dan heb je meteen al een handvol namen om op te zoeken terwijl je naar Die Drift luistert. In het andere geval zal je zonder meer met veel plezier terugdenken aan deze bands. Hoe dan ook Die Drift van Conny Frischauf is meer dan zomaar een stukje muziek.
Mr. Blue Boogie
