Commander Spoon (schitterende groepsnaam trouwens, no matter what het verhaal erachter is) past in het rijtje van de hedendaagse jazzbands die het genre deftig aan het afstoffen zijn. Ze hebben een elektrische gitarist en bassist, er zijn rockinvloeden te horen, en er worden geen ellenlange solo’s gespeeld die de tenen van de niet-jazzliefhebbers zo hard kunnen doen krullen. Black Flower is daar trouwens ook een goed voorbeeld van.
Dit is de derde ep van de Brusselse band (eerst Introducing, dan Declining en nu Facing). Telkens brengen ze 4 nummers uit, die dezelfde titel hebben als de plaat en een volgnummer (Facing pt. 1, Facing pt. 2, etc.). De artwork is voor alle ep’s een mooi stuk abstracte kunst van dezelfde artiest. Lekker consistent allemaal.
Vele jazzbands houden hun sound zeer clean: de klassieke, pure instrumentklank, zonder effecten of klanktapijtjes. Daar doet Kommandant Lepel niet aan mee. Er wordt al eens een distortionpedaal ingetrapt, Jimmy Page komt even piepen, we horen soundscapes in de achtergrond, en tijdens het tweede nummer komt er even een strijker bij.
Dit is hun meest toegankelijke en dansbare plaat tot nu toe. De drums gaan zelfs ‘four to the floor’ in nummer drie. Melodisch en ritmisch worden er geen al te gekke toeren uitgehaald maar dat maakt de ep niet minder de moeite waard. Commander Spoon weet perfect het evenwicht te houden: gemakkelijk verteerbaar (toch voor een jazzband) maar nooit saai.
Koen Van de Gaer
