Het Brusselse duo Coffee Or Not maakt al samen muziek sinds 2009. Ze brachten al vier albums uit, de eerste drie platen hebben meer een folky geluid met knappe samenzang en een hoog R.E.M.-gehalte. Sinds het in 2016 verschenen Everything is Falling Down maken ze gebruik van elektrische gitaarloops en heeft Coffee Or Not een meer atmosferisch en progressief geluid.
Met hun vorige plaat hebben Renaud Versteegen en Soho Grant intens getourd doorheen Europa, met 145 concerten in 15 verschillende landen. Zeker een mooie ervaring maar nu was het tijd voor iets nieuws. Met de vijfde plaat Hidden Floor blijven de loops het skelet van de tracks, maar worden deze aangevuld met improvisatie stukken op keyboards, drums, glockenspiel en zang.
Het spijtige is dat de mooie samenzang van het duo op deze plaat totaal is verdwenen. Renaud blijkt op deze plaat nu niet echte een goeie zanger te zijn. En dat valt onmiddellijk op in de openingstrack Relapse waar hij de intro zingt. Het nummer bloeit pas open als de mooie stem van Soho invalt. De song heeft iets dat aan de 80’s band Propaganda doet denken. Completion heeft iets donker mysterieus en klikt iets meer eigentijds dan de vorige track. Hidden Floor dat terug door Renaud is gezongen is weer een duistere song die drijft op een zware bas rif a la Joy Division.
De zon gaat terug schijnen bij Sleepless Run waar Soho iets vrolijker klinkt en wordt begeleid op een Manu Chao-gitaartje wat meer licht brengt in de plaat. Met Lightnessgaat het duo terug de dieperik in, niet echt een vrolijke song waar de bas een heel zwarte laag over de song brengt, terug dat jaren 80 gevoel. Wat zich verder zet in Dear Earth waar Renaud zijn best doet om te klinken als Morten Harket van A-ha, waar we nu ook niet echt vrolijk worden.
Nee dan liever Salento waar Soho toch weer het mooie weer maakt, want het nummer zelf heeft weinig om het lijf, te weinig diepgang. De slepende ballad Slo-Mo is ongelooflijk monotoon en deze song duurt dan meer dan 10 minuten lang, best wel slaapverwekkend. Dan perfect aansluit bij Clockwork, het slaapliedje dat de plaat afsluit.
Door heel het album kan je voelen waar Renaud en Soho naar toe willen, maar ze geraken er net niet. De meeste songs voelen aan als probeersels en kunnen alles behalve overtuigen. Nee dan zijn we zotter van de folky songs waar het duo mee gestart is, onder het motto less is more.
