Camille Alban Spreng’s Odil feat. Nina Kortekaas, het is een mondvol om te onthouden. We gaan ons best doen, want onze kennismaking met de muziek van deze in Brussel verblijvende Zwitser bevalt ons.
De pianist/ componist verblijft inmiddels zowat een decennium in ons land en vindt er duidelijk een rijke voedingsbodem voor zijn ideeën en composities. Hij is actief in jazz, geïmproviseerde muziek (al dan niet elektronisch), kunstperformances en theater. Hij heeft ondertussen een vaste band rond zich verzameld, Odil, die een heel Europese uitstraling heeft. De Franse drummer Paul Berne, de Ierse saxofonist Sam Comerford, de Franse pianist en keyboardspeler Geoffrey Fiorese en de al net zo goed in België verblijvende Fransman Tom Bourgeois (sopraan en altsaxofoon) vormen samen Odil.
Eerder kwamen twee albums uit op QFTQ Records: Something en Reson. Voor Unheimlich doet Spreng beroep op Nina Kortekaas (The Radar Station, Noa Lee), een Belgische zangeres en keyboardspeelster, die er met haar inbreng mee voor zorgt dat we bij het horen van dit album al snel denken aan roergangers als Henry Cow.
Hedendaagse pop met een klassieke touch waar zo nu en dan wat elementen uit de jazz opduiken is een omschrijving die de lading zo wel een beetje dekt.
Interessant is tevens dat Spreng de inspiratie haalde bij beatniks als Allen Ginsberg en in mindere mate Jack Kerouac en Neal Cassady. Soms gebruikt hij letterlijk poëzie van deze grootheden, zoals in Daisy en Later Days (respectievelijk uit de stukken Pull My Daisy en White Shroud) maar meestal interpreteert hij hun werk en maakt zelf gelijkaardige gedichten die door Kortekaas van klank worden voorzien.
Referenties zijn niet zo evident. John Zorn of de recent overleden Carla Bley geven een indicatie, net als het eerder vernoemde Henry Cow. Een beetje bevreemdend, moeilijk te vatten, Unheimlich zoals de titel van het album, maar daarom niet minder goed of intrigerend.
