Casco van Brihang is waarschijnlijk een van de meest geanticpeerde albums van 2019. Steentje werd, mede dankzij Radio 1, een nieuwe Vlaamse anthem en ook Oelala, de tweede single beloofde veel goeds. En dan moest hij ook nog eens optornen tegen zolangmogelijk, die legendarische goede eersteling. Kon Boudy Verleye, zoals Brihang bekend staat bij de burgerlijke stand, bevestigen met die moeilijke tweede.
Openen doet Brihang in ieder geval goed. Pasgeboren+, een song over het leven en de twijfels en bijhorende vragen zetten de toon. Een leuke intro en statig kerkorgel en dan een tekst die direct alle twijfels wegneemt. Het poëtisch gezaag (zijn woorden, niet de onze!) is weer van uitstekende kwaliteit.
Want het is exact dat wat Brihang onderscheidt van de andere rappers. Geen poses, geen grootspraak over Henessy en bling bling of claimen dat hij de grootste is of heeft. Neen teksten die recht naar de essentie van het leven gaan. Die vragen oproepen maar ook troosten. Brihang stelt je gerust: neen je bent niet alleen in dit tranendal. En neen, hij weet het ook niet, twijfelt zelf. Een hele geruststelling.
Binnenkant, bijvoorbeeld heeft het over de pose die wel allemaal wel eens aannemen en hoe die meestal niet overeenkomt met hoe we ons voelen. In Alles Draait met Ntrek als gasten, gaat het over je eigen weg zoeken en dat die gerust mag afwijken van wat de meute doet. Of wat met Steentje, die megahit over de ballast die we allemaal meesleuren. Een universele boodschap die in Vlaanderen blijkbaar goed is aangekomen, getuigde de top 10 plaats in De Lage Landen-lijst van Radio 1.
De beats zijn ook typisch Brihang, rustig, zoekend, met kaduke orgeltjes die zweven tussen tijd en ruimte. Daartussen zitten gelukkig ook weer de nodige stoorzenders die ook van zolangmogelijk een geweldige plaat maakten. Gesprekken met zijn lief, de geweldige outro met de secretaresse van De Morgen, of dat nu al legendarische einde van Binnenkant, ze geven het plaat een zeker je-ne-sais-quoi dat je steeds doet teruggrijpen.
Conclusie: Brihang brengt met Casco opnieuw een straf album uit. Of hij voldoet aan de verwachtingen, is een andere vraag. Het ligt er maar aan waar je zelf op hoopte. Wij vonden zolangmogelijk net dat tikkeltje beter want er zit iets meer anarchie in, en het boste wat meer alle kanten op. Maar er valt ook meer dan genoeg te zeggen voor Casco. Het is de plaat waarop Brihang volwassener klinkt, coherenter. En draai of keer het zoals je wil: het is een plaat met de nodige topsongs op. Balsem voor de ziel van topkwaliteit. Brihang is een blijver en daar zijn we zeer, zeer blij mij.
