Op de plaat van Blues Messenger staat veel meer dan blues alleen. Naast een drietal echte blues songs bevat de rest van de plaat vooral ‘field recordings’. Nu kunnen we maar meteen eerlijk zijn, field recordings zijn zelden ons ding en ook deze keer kunnen we er weinig mee. Deze komen schijnbaar uit één of andere misviering en klinken als typische liturgische gezangen.
De uitleg alsof Blues Messenger het licht gezien zou hebben en tot het besef is gekomen dat de Blues zijn geloof is en dat beide dus perfect met elkaar matchen, laat ons eigenlijk ook koud.
Wat ons niet koud laat zijn de drie songs die er op staan. Het zijn dan dan ook weer klassenbakken van formaat. Zo is er zijn versie van Catfish Blues, een stevige blues, solo gebracht door Blues Messenger op z’n eenvoudige versterkte gitaar. In combi met een gezegende stem laat deze toch een zekere indruk na. Dat kunnen we ook zeggen van Sweet Home Chicago (met band) en het countryachtige Wayfaring Stranger. Naast deze drie volwaardige songs staan er nog een twee nummers op de plaat. Eentje van om en bij de minuut en eentje van bijna twee minuten. Telkens uiteraard in de perfecte blues sferen.
De tunes op de plaat zijn covers van mensen als Son House, Muddy Waters of Robert Johnson. Volgens de artiest is blues zijn religie en vandaar dus de connectie met de liturgische liederen die er als field recording tussen staan. Een beetje een vreemde keuze als je het ons vraagt en zoals gezegd ze laten ons gewoonweg koud.
In een digitale wereld, ‘skippen’ we deze uiteraard volledig en kunnen we ons beperken tot de songs die we leuk vinden, maar dat is dan ook meteen de zwakte van het geheel. We zien de plaat eerder als een drietal schitterende covers aangevuld met wat rommelige zaken in plaats van een mooie leuke ep. Echt jammer want met wat meer inspanning was dit zonder meer een interessante blues plaat geworden, die je zeker in huis zou willen halen.
Mr Blue Boogie
