Bluelink. Bij nader onderzoek bleek dit een West-Vlaams woord voor bloedworst te zijn, hoewel het in het Engels is geschreven. In een eerder verschenen artikel hadden we het al over hun muziek en nu ligt hier de eerste ep in onze handen. Eentje die volledig in eigen beheer is opgenomen. Niet dat je ook maar op één vlak kan merken, want deze release is op en top professioneel en met nummers waarover zeer goed is nagedacht.
Waarom ze het doen weten we ook niet, maar de heren van Bluelink hebben er een soort van kunst van gemaakt om iedere song met een k te laten beginnen.
En voor wie er zich zorgen zou om maken, de muziek is weliswaar in het West-Vlaams gezongen en zorgt dus automatisch voor vergelijkingen met populaire acts als Het Zesde Metaal, Flip Kowlier of Brihang, maar de enige link is het gebruik van het West-Vlaamse dialect. Voor de rest horen we een band met een zeer eigen geluid en dito smoel.
Vijf songs staan erop. Songs over het leven. Kerkhof heeft een tekst die zweeft tussen het grappige van de smartlap en de tragiek van de betere kleinkunst, terwijl we muzikaal (ondanks dat verschillende dialect) toch aan het genie van Luc De Vos moeten denken. De Gentenaar komt bij het luisteren naar Bluelink wel meer in onze gedachten op, zo ook bij het ontroerende Kik Na Mie : een song vol weemoed over een jeugdliefde waar je bij vervlogen momenten wel eens aan terug denkt.
Het mag ook komisch zoals op het verdienstelijke Kleurenblind, maar de ontknoping van hun kunnen horen we op het magistrale Kapiting : een track die zich steeds maar meer en meer opbouwt en je daarna genadeloos bij je nekt grijpt en je meesleurt in golven van melancholie. Verzuipen in mistroostigheid.
Dit debuut is een knappe ep waarop bewezen wordt dat deze band een meer dan behoorlijke toekomst in zich heeft. De meeste songs kun je op hun Vi.be-pagina beluisteren. Doen!
