De muzikale voorkeur vertelt veel over de mensen en de maatschappij waarin we leven. Ondanks het jachtige bestaan van vandaag, is er duidelijk nood aan luisterplaten. Geen producten, eerder plaatjes die dienst doen als trouwe vrienden, muziekjes waar je op kan steunen. Een evolutie die we ook in dit landje merken.
Hoewel Birds That Change Colour nooit de verdiende erkenning genoot, is Koen Kohlbacher één van de kleurrijkste folkzangers van dit land. Met internationale allure zelfs, want het debuut On The Recording Sun verscheen destijds op het ondertussen ter ziele gegane Nederlandse Munich Records. Drie jaar later (2014) kwam de tweede On Recording Birds op WasteMyRecords uit, en nu is Koen klaar met een nieuw hoofdstuk dat op het immer actieve Fons Records zijn plaats heeft gekregen.
Solo als het moet, dan weer omringd door de hemelse vocalen van Naomi Sijmons en Natalie Delcroix. Maar het kan ook als volwaardige band met bassist Dimitri Vossen, duivel-doet-het-al drummer Dave Schroyen en gitarist (en FONS-opperhoofd) Niels Hendrix. Het is met hun dat Koen zijn laatste plaat opnam.
De hoes laat het al vermoeden, maar de muziek die je op deze derde hoort puurt uit het verleden, en vooral voor het respect daarvan. Muziek die zich op het kruispunt situeert van de US 70’s rock en de Canterbury-folkschool. We zegden het al, muziek die beroep doet op je oor, maar tegelijkertijd voor de nodige rocksfeer zorgt.
Hoewel zeer samenhangend, lijkt iedere song wel uit een ander vaatje te tappen. Soms qua gemoed (The Song Is You is een typische Neil Young-hartenbreker zoals hij ze op Harvest schreef, terwijl Born Old de luisteraar van de realiteit wegneemt en hem mijmerend in een Bon Iver-land achterlaat). Veel folk en vooral veel Kevin Ayers- of Robert Wyatt-invloeden, maar tevens americana zoals op In The Middle Of Our Lifetime. En mocht je d’er ooit aan twijfelen: natuurlijk zijn er prairies in Antwerpen en Limburg!
Ook qua stijl gaan we verschillende richtingen op. Steek het op de titel, maar bij
Ridin’ krijg je dat typische Easy Rider-gevoel. Niemand die het ons kwalijk neemt dat we hierbij aan The Byrds denken. Bands zouden meer als The Byrds moeten klinken. Eveneens van proper naar vuil, zoals de hippieblues van Shaman’s Apprentice Blues. Robbie Robertson zou het niet beter gekund hebben.
Birds That Change Colour heeft ook lak aan alles wat conventioneel is. Soms volgt men wel het pad van The Beatles (Juicy Lucy), maar als een song zes minuten nodig heeft om tot ontploffing te komen (Gimme Spark) dan is dat zo.
Nova Albion is heerlijk om te draaien als je on the road bent. Niet dat autoloze muziekfanaten dit snoepgoed aan zich moeten laten voorbij gaan, zelfs in de zetel met de ogen toe beleef je een onvergetelijke trip. Noem het ouderwets, wat het (gelukkig) ook is, maar de derde van Birds That Change Colour is een topplaat.
