De Brusselse band Bandler Ching was voor ons tot voor kort een nobele onbekende uit de vernieuwende, internationaal gewaardeerde Belgische jazz-scene. Namen als STUFF., ECHT! en Dijf Sanders doen misschien al wat meer belletjes rinkelen en zijn maar enkele voorbeelden van bands die bijdragen tot dit succes. Bandler Ching lijkt zelfs nog een stapje verder te gaan dan hen en dit door de stevige input van elektronica en dancemuziek, terwijl ze steeds trouw blijven aan de filosofie van het improviseren.
Op hun nieuwe album Mercurial gaan ze verder op dit elan en worden we van bij het openingsnummer P’tit Île meteen op de feiten gedrukt. Botsende ambient wordt begeleid door een swingend drumritme waarna de ogenschijnlijk warme saxmelodie de overgang inluidt naar een eclectisch breaknoise-slot dat ons ongewild, maar onherroepelijk aan Aphex Twin doet denken.
Elke song op dit album blijkt een trip op zich: van laidback electro-beats op Mochi en later Autumn Smell tot industriële hectische ritmes die ofwel het nummer inluiden (DAMN!) of veeleer afsluiten door een soms ietwat chaotische climax (Epoustouflant, Long Last Love).
De combinatie van die onwaarschijnlijke tempo- en harmoniewissels, samen met de verrassende elementen uit hiphop en trap (Ketsune) maakt de muziek van deze band tot een uniek geheel dat de grenzen blijft opzoeken en doorbreken. Eindigen doen ze met Autumn Fade, dat ons doet neerdalen na het beluisteren van dit indrukwekkende album.
Lees hier het Luminous Dash interview de band. Hier vind je dan weer het live verslag van de album release in Gent.
