Punk is 40 jaar oud en wordt dit jaar alom gevierd. Een jubileum die met open armen wordt ontvangen door de ene, al dan niet een vijftiger die zichzelf terug een touch van rebellie probeert aan te meten op langgevreesde reünieconcerten, en gefnuikt door de ander, die er zelf voor kiest om een slordige 5 miljoen aan memorabilia aan de Thames te doneren. Maar wat maakt het allemaal ook uit. Ik was er niet bij toen de Sex Pistols anarchie schreeuwden en de kans is groot dat jij daar ook niet was. Maar we zijn nu 2017 en de wereld is nog steeds een zooitje waar de waarheid aan de kant wordt geduwd al is het een ongehoorzaam kind. Laat de grote mensen in het parlement eerst spreken, en kom pas met je feiten af wanneer de vijfde gang is geserveerd.
“Bad Breeding is the punk band Britain needs”. Geen slechte slogan voor een band. Al gaat het hier niet om een staaltje smart-ass marketing, maar een observatie van Britse muziekjournalisten die ouder, wijzer en beter betaald zijn dan mezelf. Ik woon niet in de UK dus ik heb geen idee wat ze daar precies nodig hebben, behalve dan een shitload aan Earl Grey en paraplu’s. Bad Breeding is een hardcore punkband die in 2013 ontstond in Stevenage, een stadje zo’n 50 km ten noorden van Londen waar het zelfs volgens Wikipedia’s encyclopedische objectiviteit niet bijster opbeurend is om te wonen. De band brengt met Divide hun tweede plaat in minder dan een jaar tijd uit, dit keer niet in eigen beheer, maar via het Londense punklabel La Vida Es Un Mus. De gasten hebben dan ook veel te zeggen.
De band maakt klemmende punk zonder enige frivoliteit. De bas gaat hard, de gitaar gaat hard, de drum gaat hard en de vocals gaan nog harder. Op de openingstrack Whip Hand doen ze ons zo’n 40 seconden geloven dat je de misse plaat hebt opgezet totdat er een muur van noise op je afkomt van excellente dichtheid. De cementsound gaat verder op Anamnesis en klinkt mogelijks nog dringender op Loss. Op de track Leaving klinkt vocalist Chriss Dodd verslagen in de verzen, enkel om nog meer bijt in de refreinen te steken. The More the Merries zou de perfecte soundtrack voor een Londense straatrel kunnen zijn, en wordt dan ook vergezeld door An End to Silence, een essay door Bad Breeding’s vriend Jake Farrell. Die bekritiseert Nigel Farages retoriek rond de Brexit en de manier waarop hij daarin de Britten die niet akkoord gaan met zijn stelling in diskrediet brengt door hen voor te stellen als een grootstedelijke elite die “out of touch” is met wat de “little people” willen. “This reading of the current British reality is delusional,” schrijft Farrell. Of zoals eerder gezegd, de waarheid en hoe weinig plaats die krijgt in onze huidige politiek.
Divide is catharsis van de bovenste plank gemaakt door een band die op geen enkele manier retrospectief aandoet, in tegenstelling, hun relevantie is zo pijnlijk als een tetanuswond en bovendien is Bad Breeding erin geslaagd om hun explosieve live-energie op plaat over te brengen. Mochten we sterren geven op Luminous Dash dan blonk deze albumreview feller dan de Queen haar kroon.
LINDSI DENDAUW
