Wie de Belgische riolen van de underground meter per meter uitpluist, zal ongetwijfeld wel op een bepaald punt op Baby Fire zijn gebotst. Het geesteskind van Dominique Van Capellen-Waldock, maar sinds anderhalf jaar met Isabel Rocher en Gaby Séguin tot een volwaardig trio uitgegroeid.
Voor de opnames van Gold konden ze Pierre Vervloesem strikken, een naam die je wellicht van dEUS en Flat Earth Society kent. Een plaat met spierwitte hoes, hoewel de songs rauw en vies klinken, net zoals Horses van Patti Smith. Vanaf opener Burning Body, Burning Bed staan de gitaren in de aanvalspositie. We zijn niet de laatste die het zullen zeggen, sowieso blijft het een compliment als je stelt dat de muziek van Baby Fire dicht in de buurt komt van wat PJ Harvey op haar eerste platen deed. Rauw, zonder al te veel franjes, gewoon rechtstreeks naar de richting van je hart zoals Let It Die dat pure weltschmerz uitstraalt, omarmd door gitaren met een apocalyptisch tintje. Heerlijk.
Gold is een plaat die je moet blijven draaien tot ze bij je doordringt. Brussels (een song waarin zowel liefde als haat voor de hoofdstad in verwerkt zit) toont pas zijn pracht na een paar draaibeurten, de Joy Division-achtige loops slaan je werkelijk murw, een uppercut voor de hoofdstad.
Titeltrack Gold is ook zo’n voorbeeld daarvan. Op het eerste gehoor een wat kale song, maar verrijkt met een zeer dreigende achtergrond waardoor het zelfs een beetje morbide klinkt. Geen nood, de kleur van angst is nu eenmaal de mooiste.
Lovers is een slepende song, iedere noot ervan weet je op de juiste wijze te raken, net zoals we dat kunnen zeggen van het trage, aangrijpende How Do I Love Thee?
Gold is zonder twijfel het beste van wat Baby Fire tot nu toe heeft uitgebracht. Nu nog uit de riolen geraken, zelfs dat moet lukken!
