Gregoriaanse gezangen die de meest donkere dans openen, het is net alsof de poorten van de hel worden geopend en een sterke arm je naar het allesvernietigende vagevuur meesleurt. Noem het de onweerstaanbare kracht van de zonde. Drones duiken op terwijl een gitaarsnaar in pure Amenra-stijl je er op attent maakt dat het doek reeds is gevallen.
Het is het geluid van Nasu, de eerste track van Ameretat, de nieuwe van Astodan en de opvolger van de in 2017 verschenen ep. Een track die dienst doet als een soort van opwarmertje, want bij Sagdid worden onmiddellijk alle registers opengetrokken: de gitaren maken overuren en de meters staan steeds in het rood gekleurde gedeelte.
Muziek waarvan je rillingen krijgt, maar dan wel in de positieve zin van het woord. Op Khandias (wat betekenen die titels eigenlijk?) wordt er wat gas teruggenomen. Niet wat kwaliteit betreft, maar gewoon omdat het zo’n song is waarbij je eventjes nadenkt over het leven. Voor eventjes toch, want na twee minuten bezinning word je wakker geschud door allesvernietigende gitaren die uit hun voegen barsten. Een destructief geluid, maar dat heb je nu eenmaal met een band die zichzelf vergelijkt met Explosions In The Sky en Mogwai. Het soort muziek dat het zwartste uit je ziel oprakelt. Gewoon omdat het soms moet…
Dakhma bewandelt twee wegen. Vallen en opstaan. Een song waarop de gitaren volop hun ding mogen doen en geen respect hebben voor de geluidsmuur, maar ook hier zit er weer een addertje onder het gras: het is tevens het moment waarop je je eigen smoel in de spiegel ziet. Zelfconfrontatie die zich manifesteert in verpletterende noise.
Astodan, de titeltrack dus, is een moment van bezinning en het lijkt erop of de dreunende drums het geluid vormen om je wakker te schudden. Dit is muziek om op een verlaten heuvel de woorden “I’m the greatest” uit te schreeuwen, ook al ben je je bewust van je eigen nietigheid. Wederom is Mogwai niet veraf, maar hoe dichter je bij de Schotten staat des te beter je muziek wordt.
Met Chinvat Peretu is het einde van de trip in zicht. Het licht flikkert in de verte ergens op, maar je hebt nog heel wat wegen af te leggen alvorens je uit de put geraakt.
Zenuwachtige gitaren die net als een stomende stoot heroïne door je hersenkronkels worden gejaagd. Muziek die je doet twijfelen tussen hoop en destructie.
Ameretat van Astodan is een plaat met welgekende ingrediënten, desalniettemin een kanjer, één die u met de kracht van Oppenheimer omver blaast.
