“I’m a get get get get you drunk/Get you love drunk off my hump/My hump my hump my hump my hump my hump/My hump my hump my hump my lovely little lumps”? “Ring ding ding ding ding ding/Ring ding ding ding bem bem bem/Ring ding ding ding ding ding/Ring ding ding ding baa baa/Ring ding ding ding ding ding/Ring ding ding ding bem bem bem”?
Of kies je in de karaoke voor “So there was only one thing that I could do/Was ding a ding dang my dang a long ling long/Ding dang a dong bong bing bong”?
Je begrijpt: soms is zingen zilver, en zwijgen goud. Zo kiest muzikant-onderzoeker Andreas Lutz ook als hij zich “oya lele” voelt voor instrumentaals – al speelt taal wel een rol. Lutz zette niet alleen taal in beeld om, beeld werd vervolgens in muziek vertaald. Taal in beeld omzetten staat ook al redelijk op punt. Wie via Adobe Express pakweg oya lele naar beeld vertaalt, krijgt, mogelijk tot verdere inmenging vanuit Studio 100, een selectie drekvliegen te zien.
Daar valt dus weinig meer aan toe te voegen. Eerder engageerde Lutz zich in zijn kinetische kunst ook al in de ontwikkeling van een eigen beeldtaalmodel voor omzetting van teksten, tekens en grafische glitches, via een Abstract Language Model en werken als Simplex, Soft Takeover en Hypergradient. Voor Aura Trans stortte hij zich eerst op een ruime selectie stemsamples uit allerlei taalgebieden, en vervolgens op een spectrograaf. Die zette de geluidsgolven om in spectrogrammen (een basis voor software in herkenning van stemmen of dierengeluiden), die Lutz vervolgens vrij bewerkte, om de grafische resultaten tot slot via algoritmen vanuit Photosounder en een Python-pakket te hersynthetiseren tot geluid.
Die selectie aan stemsamples gebeurde zowel intuïtief als beredeneerd: ritmiek en muzikaliteit telden erin mee, maar ook geslacht of gender. Inhoudelijke relaties tussen wat verteld wordt en muziek zijn er nog niet, dat onderzoekt Lutz voor komende werken. Toch is het niet uit te sluiten dat iemand met grafstem tot gebed opriep vanuit een minaret, voor transž. Op dat moment ben je halfweg de release, openend met een zachte drone waar scherpe synths als lasterstralen doorheen branden, met op de achtergrond een virtuele ratelslang. Die effecten zijn eigen muzikale toevoegingen aan de al genoemde, bewerkte geluidsspectra (die op zich als interludia de tracks verbinden), en refereren bijwijlen naar werk van onder meer Ryoji Ikeda en Alva Noto.
Eenvoudiger klinkt trans万, met vage sporen van Vangelis, maar dan mét een experimenteel randje. Zelf was de Griek geen liefhebber van experiment op plaat. Het melancholische trans wuift zowel naar Tobias. als naar een Aphex Twin met schaafwonden. Het intensere transᅲ heeft mogelijk een wavetable synthlijn geleend bij Oneohtrix Point Never.
Trans9 [dɛˈvɛt] klinkt als Plaid of The Black Dog in een poëtische bui. Transž schuurt met zijn witte ruis tegen de parameters van de software aan, net als het meer industrial ambient klinkende trans=, dat daarin wat doorschiet, waarna trans9 [səmˈbilan] door een afvoerbuis lijkt te glijden. Het indrukwekkend afsluitende Trans2 ten slotte lijkt alle invloeden op de plaat samen te ballen, alsof Lutz’ artscore ambient hiermee pas écht tot bevrijding komt.
