De stem van Felix Machtelinckx had altijd al iets melancholisch en ook de sound van Tin Fingers had meestal wel een donkere ondertoon, toch scheen er altijd wel wat licht in hun liedjes. Op hun tweede album Rock Bottom Ballads horen we toch vooral een duister, melancholisch geluid.
Ook gingen Felix, Marnix Van Soom, Simen Wouters en Quinten de Cuyper deze keer helemaal anders te werk. De computer werd uit de studio verbannen, alles verliep traditioneel met first takes en jams die verwerkt werden met analoge apparatuur. Vier mensen in de studio die samen op een spontane en rauwe manier geluid proberen te maken. Ze namen afscheid van hun streven naar perfectie en werkten aan een “onaf” product, een momentopname waarin de stemming zwaarder doorweegt dan het spelen van de juiste noten.
Machtelinckx schreef de basis van de nummers op akoestische gitaar en piano, hij schreef ook de teksten. Op die manier kwamen de nummers vloeiend en spontaan tot stand. Met oog voor detail, maar zonder te lang na te denken zodat de ideeën fris blijven.
In slechts twee weken was het volledige album opgenomen en klaar om gemixt te worden. De mixing was in handen van D. James Goodwin die bekend is voor zijn analoge folkproducties met een echt Amerikaans, punchy geluid en een tedere touch. Hij maakte de songs opener en hield het poëtisch en minimaal.
De donkere, melancholische plaat behandelt best zware thema’s. De bandleden kennen een turbulent verleden en dus gaan de teksten over drugs, vriendschappen en het verleden. Ook God vormt een belangrijk onderwerp. Felix was altijd al jaloers op religieuze mensen en hoe zij hun geloof hebben om zich aan vast te klampen. Hij vindt in zijn liedjes een manier om daarmee om te gaan: door God te bevragen en uit te dagen.
Voor je deze langspeler beluistert, vergeet je best alles wat Tin Fingers in het verleden al heeft uitgebracht. Dit klinkt volledig anders, de band begon echt van een schone. Het gaat er allemaal heel avontuurlijk aan toe. Je zou het album op een bepaalde manier kunnen vergelijken met Ok Computer van Radiohead. Een straffe vergelijking inderdaad, maar dat hoge niveau, het experimenteren en diezelfde intense vibe hangt ook in Rock Bottom Ballads. Verwacht geen Radiohead kopie maar wel een heel eigenzinnige plaat vol unieke nummers.
Tin Fingers bewijst dat het goed is om eens alles los te laten en jezelf heruit te vinden. Er wordt naar hartenlust buiten de lijntjes gekleurd en de plaat klinkt erg fris, ook al zijn de nummers vrij donker. Verwacht je niet aan hapklare popsongs maar wel aan boeiende composities met veel diepgang.
