Ze hebben al wat uit natuurlijk, en dan hebben we het niet over op te ruimen leeggoed. Want ze nippen bloed. Wie? This Can Hurt en het doet pijn ook maar niet aan de oren. Uit Gent. De Sint-Baafs ook maar zij zijn beter.
Tijdens corona gingen ze aan hun derde album beginnen maar corona was tegen. Daarom dit: vijf songs op een ep-tje gestanst en het betaamt een mens om daarnaar te luisteren, zeker omdat het de band op zijn kwetsbaarst toont. Bijna akoestisch, bijna naakt, je blootgeven blijft altijd een onzekerheid.
Opener High Tide: slotpoorten openen zich en Nosferatu zelve verwelkomt je in zijn wereld. Het kabbelt een beetje, het geeuwt, tot die gitaar van JP De Brabander doden tot leven verheft want het is er die tijd van het jaar voor.
En zanger Sven VDN kan zingen maar daar is hij dan ook zanger voor geworden, zie en vooral hoor Worlds Apart. En er is If You Go: hoe ze het gedaan hebben is ‘for everyone’s guess’ maar het klikt in elkaar als de Meccano die ze vroeger maakten. En dan is er die doorrookte stem van Marieke Bresseleers die Shiver And Die uitblaast en dat is dan ook wat wij, luisteraars, doen.
In Diane speelt de piano Regentröpfen van Chopin en het is weer eens perfect gezongen. Een mens zou er moedeloos van worden maar dan is er nog afsluiter Vergeet me. Tekst en stem van Nel Mertens die punk en Rimbaud in haar voelt woelen.
Vergeet me? Nee, dat niet. Nooit. Maar het kan pijn doen. This can hurt.
A Darker Shade of Blue is digitaal verschenen.
