We moesten twee jaar wachten op nieuw werk van de Zweedse postpunk-/ gothband Then Comes Silence, maar kregen enkele weken terug hun nieuwe single Ride Or Die als voorbode van hun nieuwe album.
Vanuit een voorliefde voor het occulte, horror en de duisternis en geïnspireerd door het touren met A Place To Bury Strangers, startte Alex Svenson de band op in 2012.
Dit nieuwe Then Comes Silence-album Trickery viert vriendschap en het gevoel van behoren tot de goth- en postpunkgemeenschap, met erkenning van zowel haar donkere als gastvrije kanten. Dat drukken Alex Svenson (zang, bas, synths), Jonas Fransson (drums) en Hugo Zombie (gitaar) in twaalf nummers donkeremotioneel uit, op hun zevende album Trickery, dat ze in slechts drie dagen opnamen in de Kapsylen Studio in Stockholm.
“Deel uitmaken van wat veel mensen ‘de gothic- en postpunkgemeenschap’ noemen, is een groot voorrecht. Nadat we zoveel jaren onderweg zijn geweest met mensen uit de muziekscene, hebben we een zorgzame en gastvrije gemeenschap ervaren. Oud en jong, sommigen met een vergelijkbare achtergrond en sommigen gewoon uit liefde voor de muziek en de cultuur die bij de levensstijl hoort. Niemand is vrij van angst. Iedereen voelt tot op zekere hoogte een soort vervreemding. Misschien denk je wel dat je jezelf soms moet camoufleren om je onderdeel te voelen van een scène, om een verandering aan te brengen, om in de groep te passen. De behoefte aan vriendschap is sterk, dus je past je aan. Misschien niet altijd zoals je had gehoopt. Maar dan zijn er ook die momenten wanneer we ons verenigen en harmoniseren met andere mensen en samen een ongelooflijke gemeenschap voelen. Dat gevoel is van onschatbare waarde en een zegen. Vriendschap is liefde. Het is belangrijk en de moeite waard om voor te vechten.”, legt de band uit.
In Ride Or Die leggen de bas en drums een herhalende constante in de track, die de krachtige basis vormen, waartegen de benevelde gitaar zich aftekent. De zacht melodische zang van Svenson wordt feller naar het refrein toe, waardoor het nummer zich tot een energieke, opzwepende song ontwikkelt.
De drums spelen een prominente rol in Like A Hammer, terwijl grimmige gitaren nors ronken tegen de donkerfluwelen vocalen. Naar het einde toe krijgen we nog een extra portie toetsen die de gehele sound een dramatisch kantje geeft.
Volgens de band is deze track het ABBA-momentje van de drummer, legt Svenson uit: “Er is een traditie die gebaseerd is op een inside joke als ik schrijf en als we opnemen. Elk van onze albums heeft een ABBA-moment en een Ramones-moment of een Judas Priest-moment, met een melodie, riff of drumbeat die iets vertrouwds heeft van één van deze artiesten. Like a Hammer werd zo uitgeroepen tot het ABBA-moment op dit album van Jonas, onze drummer.”
Feel The Cold wordt door synths gedragen en kreeg een erg wijds geluid mee, ook in de zang.
Ook in de andere nummers horen we een belangrijke rol voor de toetsen en elektronische details. “De elektronische elementen zijn essentieel voor Trickery’, geeft frontman (en nog enig bandlid uit de eerste bezetting) Alex aan, “maar zijn ook een eerbetoon aan de punkmuziek, de bakermat van Then Comes Silence en de bakermat van de post-punk”.
Kille toetsen leiden Tears And Cries in en herhalen zich de sombere strofes door. Ook de zang van Alex klinkt donkerder, vol wanhoop, die versterkt wordt door de female backings. Het refrein is een energiek, felle bevestiging van die emoties. Knappe opbouw, vol spanningsbogen.
Inhoudelijk zit de mooiste boodschap in Stay Strange. Een smeekbede die we aan al onze vrienden willen meegeven. Blijf je vreemde zelf. De boodschap wordt hier stevig mee gegeven, in volle gothrockstijl, met ronkende gitaren en uptempo zang. Ook Never Change zit – met lichtere, vrij hoge zanglijn – in eenzelfde stijl.
Stiffs doet het aanvankelijk wat rustiger aan, tot alle registers open getrokken worden in het refrein.
Roffelende drums en rommelende snaren, scheppen een onrust nog voor Blind Eye open barst. Alex’s zang zalft in onheil… “Deep down in the nightmare… turn your blin eye on me”.
De elektronica prikkelt, tintelt en alarmeert inThe Masquerade, terwijl de baslijn een donkerdiepe fond legt als basis. Een track die zweeft tussen de stijl van Diary Of Dreams en The Awakening. Heerlijk bezwerend.
Voortgestuwd door een punky drumritme, met bijhorende gitaar- en basspel, raast Dead Friend voorbij.
In Runners Final wordt er telkens weer knap opgebouwd naar de refreinen toe en Ghost House pronkt aan het eind van dit album met prachtige electrodetails, een hartenklop als ritme en Svenson en een backing-zangeres, die elk lichaamshaartje doen verstijven. Een unieke track om mee af te sluiten.
En dan drukken we gewoon terug op repeat, want eigenlijk hadden we ons voor deze review veel woorden kunnen sparen: Trickery is gewoon een daverend mooi album, in grandeur gebracht door deze majestueuze band.
Trickery is digitaal, op cd en op lp verschenen bij Metropolis Records.
Facebook / Instagram / Bandcamp
