Het Amerikaanse duo The Blue Hour werd opgericht in 1993, maar hun wortels zitten vergroeid in de begindagen van gothic en new wave. Marselle (zang) en Brian Hodges (songwriting, productie) ontmoetten elkaar tijdens de new wave hoogdagen in Seattle in de jaren tachtig. Voordat hij The Blue Hour oprichtte, speelde Brian als toetsenist bij de cultgothrockband Black Atmosphere en zong Marselle als leadzangeres van de darkmetalband Crypt Orchid.
The Blue Hour brengt een magische blend van dreampop en synth noir met linken naar psychedelica, folk en electro. Dat uit zich in begeesterde tracks, met rijke texturen en ritmes en iets wat we graag als knappe sonische meningsverschillen beschrijven.
Ook met hun nieuwste album Lore laat het tweetal etherische electro horen met neoklassieke uitstraling vanuit hun frisse muzikale visie. We denken aan Dead Can Dance en This Mortal Coil, maar met Marselle’s stem ook aan Kate Bush.
Op dit album horen we ook enkele artiesten als gastmuzikanten: Barry Galvin (Mephisto Walz/Christian Death), John Fryer (This Mortal Coil, NiN, Depeche Mode), Pieter Nooten (ex-Clan of Xymox), Mark Gemini Thwaite (Peter Murphy, The Mission) en Wade Alin (Christ Analogue) deden elk hun bijdragen.
… .- …- . / — . haalden we even door de Morse Code Translator en we kregen al gauw de ware boodschap achter de openingstrack te zien: Save Me. Met ritmes die kloppen als een onrustig hart en etherisch zuivere zanglijnen omarmt de verontrustende boodschap ons meteen om mee te gaan op deze reis, die magisch belooft te worden.
Enige bitterheid proeven we in de vocals van Cold & Bare, terwijl synths en subtiele percussie deze track voorzien van een knap traag ritme in warme dreamscapes.
“You said you needed the airy hand to bind my mouth…” Snoer haar stem niet dicht, want in Embrace Not The Hand horen we Marselle’s stem met een melancholisch ingetogen theatraliteit zoals we die tot hier toe enkel van Kate Bush kenden.
Zwarte synths en ritmes dragen het donkerdere What I Say, gemarkeerd door de zelfverzekerd zuivere zang, terwijl het vooral de zang is in Doubt the Stars die warm zalvende duisternis toevoegt in een rijk instrumentaal kader met bitterzoete strijkers.
Wheel & Web laat natuurlijk drijvende – bijna rituele – ritmes de track voortstuwen die in combinatie met hortende backinglijnen als schoonheidsimpulsen iets verontrustend mystieks uitademen.
Alsof een countrytrack zou kunnen starten, horen we de gitaar Tower Over Me openen. In een traag dreigend instrumentarium dat zich dromerig voltrekt in een breed gelaagde opbouw, lijkt Marselle verderlicht rond haar toren te zweven, waarna ze in het meer minimalistisch elektronische nummer Mystical Dream verder drijft tussen de triggerende ritmes.
Moving Forward is een erg mooi, warm nummer, overgoten met tristesse over doorgaan na verlies en schreef de band ter nagedachtenis aan Gayle Albright.
Triggerend en noisy klinkt Invincible, dat ons alvast overtuigt dat je ook met warme stem en instrumenten erg koud aanvoelende tracks kan creëren. Een haakse ritmiek, strijkers en toetsen laten dit nummer oncomfortabel sterk binnenkomen.
Een en al emotie voor de ‘children of the night’, horen we in One More Mystery, dat in al zijn traagheid aanzwelt tot een beklijvend nummer dat aan je huid blijft kleven.
In Lockdown horen we het onnatuurlijke karakter van opsluiting en isolatie weergalmen in bubbelende ritmes, fluisterende geheimen, pijnlijk vereenzaamde zanglijnen en sluimerende, ongrijpbare onrust.
Als er opnieuw een lockdown zit aan te komen, hebben wij alvast een goed album in handen met Lore om deze uit te zitten, hoewel we op die blauwe uren niet gaan zitten wachten om het opnieuw en opnieuw te beluisteren.
Sonische architecturale tracks, gevuld met diep rijke, emotionele zanglijnen hebben een betoverend effect. Dit duo straalt passie en esthetiek uit in hun wervelend trage droom-soundscapes, die overigens ook nog eens naadloos geproducet zijn. Radicaal essentiële schoonheid.
Lore is digitaal en op cd verschenen bij Dark Vinyl.
