Multi-instrumentalisten/vocalisten Bart van Poppel, Felix Maginn, Fred Gehring, Jac Bico en Diederik Nomden delen een diepgewortelde passie voor het latere werk van The Beatles en hebben hun muzikaliteit de afgelopen jaren in het teken gesteld van de live-recreatie van de iconische Beatles-albums van eind jaren zestig onder de naam The Analogues. Toen alles stil kwam te liggen vanwege corona zat het vijftal midden in de Let It Be Abbey Road tour. Opeens hadden ze veel tijd en iedereen had eigen songs en ideeën liggen. Het resultaat is dat de Beatles-tributeband nu een eigen plaat opgenomen heeft.
The Analogues blijven zich nadrukkelijk nog steeds focussen op The Beatles. Dit album is dan ook eerder een soort sideshow. Dat wil niet zeggen dat ze dit album niet serieus nemen, integendeel. Alles wat ze doen heeft uiteindelijk dezelfde drijfveer: de liefde voor muziek. Zo krijgen we op dit album dertien eigen composities die zijn opgenomen in alle vrijheid en met veel speelplezier. Het geluid van de eigen nummers is divers, maar de invloed van de late jaren zestig en vroege jaren zeventig zijn natuurlijk een grote inspiratiebron.
Vanaf opener Patience horen we natuurlijk de grote invloed van The Beatles terugkomen. Maar laten we eerlijk zijn hoeveel bands zijn er niet beïnvloed door deze grote band, dus daar is helemaal niks mis mee. We horen duidelijk dat deze kerels rasmuzikanten zijn die heel straffe nummers uit hun hoed kunnen toveren. Elke song is ijzersterk en perfect afgewerkt met brede arrangementen, mooie stemmen, magische samenzang en meesterlijke songstructuren.
Dit album mag dan misschien maar een zijprojectje zijn voor The Analogues, het is vooral een geweldig album dat zeker veel aandacht verdient. Van ons mogen deze talentvolle kerels nog meer langspelers uitbrengen met eigen songs als dat weer zo’n topalbum oplevert.
