Steven Wilson loopt er op zijn 55ste nog steeds bij als een late dertiger met vers gewassen haar, en ook zijn muzikale eieren blijven fris als een hoentje klinken. Wie nog nooit van Steven John Wilson gehoord heeft, mist een belangrijk stuk Britse muzikale historie. Als frontman van Porcupine Tree schreef hij geschiedenis en ook zijn solowerk is op het randje van geniaal. De man werkte in het verleden samen met bands als XTC, Guns ’n Roses, Pendulum, Yes, Opeth, Elton John en ons eigenste Dirk Serries. Voor ons is hij echter vooral een briljante live-artiest.
Dié Steven Wilson heeft een nieuw album uit en dat is ten onzent altijd tijd voor een feestje en hoop op een nieuwe tour (nog niet in zicht op dit moment).
The Harmony Codex is Wilsons zevende solo-album en (spoiler alert) het is weer een goedje!
Tien gekleurde blokjes in verschillende kleuren staan er op de hoes en die staan voor elk van de tien nummers op het album. En die hebben inderdaad allemaal een andere kleur. Welk vierkantje bij welk nummer hoort, laten we aan jou om te ontdekken.
Waar Wilson erg goed in is, is nummers de tijd geven om zich te ontwikkelen. Opener Inclination is daar een uitstekend voorbeeld van. Met zijn iets meer dan zeven minuten niet eens het langste nummer op de plaat maar op geen enkel moment begint het te vervelen.
Waar Wilson ook erg goed in is, is stelen. Meermaals heb je tijdens het beluisteren van het album de indruk dat je het geluid van andere bands herkent en toch kan je moeilijk aanduiden wie precies. Wel duidelijk hier en daar aanwezig: de geest van Pink Floyd (tijdens de intro van Beautiful Scarecrow bijvoorbeeld).
Kippenvelmoment? Luister eens naar de heerlijke samenzang en de ijle backings op Economies of Scale en probeer niet ontroerd te geraken… De nerveuze, industrieel klinkende arpeggio’s van Adam Holzman werken hier trouwens wonderwel in combinatie met de warme klanken van het nummer.
Hoogtepunten? Dan toch het ruim tien minuten durende progrock-epos Impossible Tightrope met die waanzinnige solo op de elektrische piano.
Stomp in de maag moment? De dronende bas-sequentie in Beautiful Scarecrow; had voor ons nog minuten mogen duren!
Meest typische Steven Wilson nummer? Dat is ongetwijfeld Time Is Running Out met zijn melancholische ondertoon, typische meerstemmigheid en lichtjes pathetische gevoel voor melodrama. Heerlijk!
En zo leeft elk nummer in zijn eigen universum terwijl je toch het gevoel hebt naar een uitgebalanceerd geheel te luisteren. Beste plaat van 2023? Dat is misschien wat overdreven, maar het is er wel eentje waar wij nog menig uur mee zullen doorbrengen.
INSTAGRAM / FACEBOOK / TIK-TOK
