De Londense singer-songwriter Sophie Jamieson maakt intieme, ongemakkelijk eerlijke liedje waarop ze de dalen en hoogtes verkent van haar geestelijke gezondheid. Ze schrijft bloedeerlijk over eenzaamheid en pijn, maar altijd vanuit een onderliggende kracht die hoop en groei belooft. In 2013 debuteerde ze met de ep Where waarna ze een inzinking kreeg en zich volledig uit de muziek terugtrok. Vier jaar later begon ze terug liedjes te schrijven en datzelfde jaar bracht ze twee ep’s (Hammer en Release) uit waarop ze haar depressie en de inspanning om zichzelf te redden verwerkte.
Nu brengt Sophie haar debuutplaat Choosing uit waarmee ze het hoofdstuk over haar zelfvernietigende gedrag wilt afsluiten. Met de songs van dit album wil ze haar alcoholverslaving recht in het gezicht kijken en er compromislozer dan ooit mee omgaan. Het is een plaat geworden over hoop en het vinden van kracht; het licht aan het eind van de tunnel en er naartoe te kruipen.
Sophie goot al die miserie en hoop in elf prachtige songs die heel puur en intens binnenkomen. Ze heeft een mooie stem die niet veel nodig heeft om ons omver te blazen. Ze hield de arrangementen dan ook vrij sober. Ze begeleidt zichzelf op gitaar en ontdubbelde haar stem. Af en toe horen we wat drums die het geheel iets meer kracht geven en ook al wordt er niet gespeeld met uitgebreide arrangementen, toch klink het album heel divers.
Hopelijk is Sophie sterk genoeg om haar demonen te blijven verslaan en maakt ze nog meer van dit soort mooie platen.
