Wie denkt dat akoestische gitaren vóór de MTV Unplugged-sessies enkel werden gebruikt om liedjes te zingen bij het kampvuur (of om in het kampvuur te gooien), moet even verduidelijkt worden dat de meeste songs op dit instrument geschreven worden. Steven Bossuyt, beter bekend als Sherman, wou met zijn nieuwe plaat The Sophomore Child terugkeren naar de essentie van zijn songschrijverschap en hij doet dat met tien pure songs die vooral gedragen worden door Bossuyts stem, zijn akoestische gitaar en af en toe een subtiel aanvulling. Met de titel verwijst Sherman naar de “sophomore”, de tweedejaars student waarvan gezegd wordt dat hij al enige wijsheid heeft vergaard, maar nog veel te leren heeft.
Fijn dat Bossuyt bescheiden blijft als hij vindt dat hij nog veel te leren heeft, maar de man mag zeker wel uitpakken met het feit dat hij aanstekelijke songs kan schrijven en deze heel knap kan inkleuren met zijn zachte, warme stem. Als je een plaat uitbrengt met songs vol rijke arrangementen kan je nog veel verbergen in die geluidsmuur, maar in deze opnames valt alles op. Wat we hier krijgen klinkt perfect, de timing, het mooie gitaarspel, de zang en zelfs de stilte tussen de noten zit goed.
Heel verrassend staan erop deze plaat ook twee instrumentale nummers The Sophomore Child Pt. 1 en 2 waarop de man zijn talent als gitarist etaleert en twee gevoelige, warme, instrumentale pareltjes uit zijn mouw schudt. De composities vullen de andere gezongen tracks mooi aan. Samen vormen ze een mooie collectie van breekbare liedjes waarbij opvalt dat deze kerel heel wat in zijn mars heeft.
Wat maakt dat de ene songwriter vanaf zijn debuut al meer van de radio te slaan is en de andere niet? Het heeft niet altijd met kwaliteit of talent te maken, maar dat weten we al lang. Van ons zou Sherman al een resem hits achter zijn naam mogen hebben staan. In elk geval heeft hij met The Sophomore Child een oprechte mooie plaat gemaakt waar hij absoluut trots op mag zijn.
