Ze spelen geen slows, dus nodig hen niet uit als huisbandje op je volgende trouwfeest. Wat spelen ze dan wel? Moddervette, van motorolie druipende, dampende rock-‘n-roll. Slecht voor de cholesterol maar gooi daar wat Jack Daniels overheen en het komt goed. Geloof ons.
Hun voorbeelden? De Amerikanen. Georgia Sattelites, bijvoorbeeld. De Stones. Of, dichter bij huis (hun Gent), het vergeten groepje Derek and the Dirt. Maar zij zijn harder, zij van Shapeshifted, melodieuzer dan wijlen The Scabs ook.
De aftrap is meteen een kanonschot, recht op doel: het is de titelsong en er zit veel van This is Rock-‘n-Roll van The Kids in en het is meteen in de winkelhaak binnen. Dan weet je wat je gaat krijgen en te horen gaat krijgen: dit vlamt, dit knalt, dit grijpt naar kelen allerhande.
Er is een woord uitgevonden voor songs als I Don’t Want You Back, Round and Round en Sweet Fanny Mae. Het heet “Wow” en voeg daar een uitroepteken aan toe, we gingen er kopen op de vroegmarkt deze ochtend maar ze hadden er geen meer. Maar vooral die laatste; Sweet Fanny Mae: dat had op Exile on Main St. kunnen staan (Mick en Keith waren te druk met poeders en pillen en Wilde Wijven om het te schrijven) en dat is vooralsnog het grootste compliment dat je een rockband van hier te lande kan geven. En niet alleen van hier.
Ain’t No Doubt About It: moordsong. Gimme Rock-‘n-Roll: moordplaat. Maar we gaan nog even zagen: niet elke song behoeft een gitaarsolo. Daarom hadden we hen graag gehoord toen ze nog niet konden spelen maar nu kunnen ze dat wel en daarom verdienen ze een blazerssectie, een heel mooi zwart achtergrondkoortje en vooral voortdoen, mannen. Als er één band uit het Belgische ook maar in de buurt komt van wat Mick en Keith ooit uitvraten, dan is het Shapeshifted.
Nodig hen toch maar uit op je huwelijksfeestje. En laat ons nu maar op zoek gaan naar eventuele huwelijkspartners.
