Na, eind 2021, de ep Gafanoto op de mensheid los te laten, heeft het jazz-collectief Rapidman recent ook hun gelijknamige debuutalbum de wereld ingestuurd. Verwacht je aan experimentele structuren, oerdegelijke jazz en een dynamiek die zo strak zit als een small t-shirt op de wijlen Hawaïaanse zanger Israel Kamakawiwo’ole. Behoorlijk strak dus!
We zijn er vrij zeker van dat menig luisteraar hun beentjes los zullen zwieren op openingstrack Gafanoto. Gafanoto gaat van een heerlijk uptempo jazztrack naar een nummer dat ook effectief een verhaal lijkt te vertellen. Rapidman speelt met dynamiek en laat de verschillende instrumenten beurt om beurt spreken. Jazz met een serieuze hoek af en een ijzersterke opener van deze plaat.
De baslijn van Slechgaan had makkelijk van een plaat van Meshuggah kunnen komen. De diepte van de baslijn lijkt bij momenten de illustere ‘brown note’ te evenaren. Even een pamper aandoen voor het beluisteren, is dus met andere woorden zeker geen overbodige luxe. De baslijn wordt gecombineerd met blazers à la Kamasi Washington hoewel er ook een zekere dissonantie in terug te vinden is. Los van al dit muzikale moois staat de groove van drum en bas als een huis. Wij zijn omvergeblazen.
Met Greenfly schakelt Rapidman een trapje terug. Geen bruut jazz-geweld maar ingetogenheid en warmte regeren het nummer. En hoewel na Slechgaan een auditief rustpunt zeker welgekomen is, is dit tegelijkertijd de track die ons het minst weet te beroeren op deze plaat. Dat het een slecht nummer is, nemen we absoluut niet in de mond maar voor ons wijkt het net onvoldoende van het paadje af om ons kippenvel te bezorgen.
Gezapige blazers in combinatie met een funky groove tussen bas en drum vormen de basis van Ten O Eight. De track komt enorm organisch over in die zin dat het wel een muzikale dialoog lijkt tussen de instrumenten. De dynamiek tussen de muzikanten spat dan ook uit de boksen en tovert vrijwel direct een glimlach op ons gezicht. Naarmate Ten O Eight zijn einde nadert, wordt er tenslotte nog wat subtiele elektronica aan het geheel toegevoegd.
Het is alweer bijna drie jaar geleden sinds Henri Van Herwegen, alias Panamarenko het tijdelijke voor het eeuwige inruilde. Dat de warrige kunstenaar al wel eens van het paadje der conventionaliteit durfde af te wijken, blijkt overduidelijk uit de werken die hij ons naliet. En nu laat ook Rapidman in PANAMARENKO hun lak aan conventionaliteit blijken. Het nummer onderscheidt zich sterk van zijn voorgangers in die zin dat de elektronica veel prominenter aanwezig is. Ook elke vorm van structuur wordt overigens definitief de raam uit gekeild. Het geheel doet bij momenten enorm drone-achtig en ambient aan maar dan met een lichte jazz-insteek.
Maalplak, de laatste track van de plaat, is meteen ook het langste nummer van deze release. Maalplak gaat verder waar PANAMARENKO gestopt is. De elektronica is dan misschien niet zo prominent aanwezig als in de voorgaande track, de lak aan elke vorm van structuur is dat des te meer. Bereid je voor op een eclectische jazz-rit die je stante pede lijkt te katapulteren naar een liveoptreden in één of andere donkere kroeg. Denk vooral aan veel dynamiek, dissonantie dat het geen naam heeft en een retestrakke ritmesectie.
Met Rapidman haal je naast een oerdegelijke jazzplaat ook een plaat in huis die gedurende zes nummers genoeg van het pad weet af te wijken om relevant en interessant te lijken. Wij vermoeden echter dat de live-ervaring nog vele malen beter zal zijn. Denk er dus aan om naast de vinyl je ook zeker een concertticket aan te schaffen.
RAPIDMAN: FACEBOOK – WEBSITE
SOLIDUDE RECORDS: FACEBOOK – WEBSITE
