De Nederlandse zangeres Patricia Maessen vormde met haar zussen (Bianca en Stella) de groep Hearts Of Soul waarmee ze in 1970 Nederland vertegenwoordigde op het Eurovisie Songfestival. Begin jaren ’70 vestigde ze zich samen met haar zussen in Antwerpen waar ze met ex-The Pebbles Luc Smets, Dream Express oprichtte. Daarmee nam ze deel aan het Songfestival in 1977, deze keer voor België. Patricia werkte ook samen met onder andere Toots Thielemans, Johan Verminnen, Raymond van het Groenewoud, Viktor Lazlo en Henny Vrienten.
Evert Verhees was in de jaren ’70 lid van de symfonische rockband Banzaï en is ondertussen al decennialang een vaste waarde als studio/live bassist, componist en producer. Hij werkte onder meer samen met Philip Catherine, Soulsister, Eddy Mithchell, Axelle Red… Hij tourde met de Franse superster Renaud en is nog steeds de vast bassist van Julien Clerc.
In 1978 werden Verhees en Maessen een koppel. Ze schreven samen nummers. Het duo componeerde nummers die een open conversatie vormden tussen pop, jazz en klassiek met poëtische teksten. Begin jaren ’80 namen Patricia en Evert ze op (zeven met de stem van Patricia en drie instrumentale waar de stem normaal gezien later aan zou worden toegevoegd), enkel met vocals en piano in de Morgan Studios in Brussel met geluidstechnicus Mike Butcher. Door een drukke agenda en het ouderschap werden de liedjes echter nooit afgewerkt. Maessen overleed in 1996 waardoor Verhees de hoop opgaf dat dat ooit nog zou gebeuren. Tot nu.
Een ontmoeting een paar jaar geleden met klassieke componist Jeroen D’hoe inspireerde Evert om de arrangementen verder uit te werken voor rhythm sectie en strijkers.” De songs werden aangevuld met bijdragen van topmuzikanten; drummers Marc Bonne en Claude Salmieri, gitaristen Eric Melaerts, Kevin Mulligan en Philip Catherine. Cesar Janssens nam de percussie voor zijn rekening, Bart Quartier de vibrafoon en Bert Joris de trompetpartijen, het geheel werd aangevuld door het Ataneres String Ensemble.
Het resultaat is een prachtig, tijdloos album met tien pareltjes van songs. Pat had een indrukwekkende stem waar ze heel veel gevoel in kon leggen. Door het jazzy tintje en haar stemtimbre moeten we regelmatig denken aan Joni Mitchell; tegelijk hebben de nummers ook iets van The Carpenters door de warme rijke arrangementen. De aanvullingen van de andere muzikanten maken het plaatje compleet zonder dat ze Patricia’s prachtige stem overklassen.
We zullen nooit weten hoe Patricia de drie instrumentale nummers zou aangevuld hebben. Spijtig ook dat ze de afgewerkte songs nooit gehoord heeft. We zijn Evert enorm dankbaar dat hij deze songs met de wereld deelt en niet voor zich heeft gehouden. Eternal Conversations is een prachtplaat zoals we er maar zelden tegenkomen.
Het album is te verkrijgen via deze link.
