Tijdens de corona pandemie, toen de dood overal aanwezig was, kreeg componist Charles Hazlewood het idee om een album te maken met de meest morbide, mooie en aangrijpend sombere liedjes uit zijn jeugd. Hij noemde het Death Songbook. Aangezien de man artistiek directeur is van het Paraorchestra werkte hij dit project uit met het orkest en zijn vriend en buurman Suede-zanger Brett Anderson. Paraorchestra is een ensemble bestaande uit professionele muzikanten met en zonder handicap die een onconventionele mix van traditionele orkestrale, akoestische en elektronische instrumenten bespelen en hulptechnologie gebruiken. Verder kreeg het gezelschap extra ondersteuning van drummer Seb Rochford (Polar Bear), gitarist Adrian Utley (Portishead) zangeressen Nadine Shah en Gwenno.
Het album opent met een magische versie van The Killing Moon van Echo & The Bunnymen waarop Anderson eigenlijk beter klinkt dan Ian McCulloch dezer dagen.
Unsung is een nummer uit Bretts soloalbum Black Rainbowes dat hier nog intenser klinkt dan op het album. De Mercury Rev klassieker Holes wordt gebracht als duet met de magische stemmen van Anderson en Shah. Ook Nightporter van Japan zet Brett het helemaal naar zijn hand. Het is wel even wennen aan het stemtimbre dat totaal afwijkt van dat van David Sylvian maar het is wel weer prachtig.
Blijkbaar moest er ook een Suede-song op het album. Er werd gekozen voor She Still Leads Me uit het album Autoficiton wat hier eerder geforceerd klinkt. We gaan terug in de tijd met Wonderful Life van het one hit wonder Black, dat in dezelfde lijn blijft van het origineel. Nog wat Suede krijgen we met The Next Life – uit het debuutalbum van de band – dat hier een bombastische bewerking krijgt, en het onbekender b-kantje He’s Dead dat ook weer dicht aanleunt bij het origineel. Dan volgt er een ietwat gejaagde versie van Enjoy The Silence van Depeche Mode waarin Anderson ondersteuning krijgt van Gwenno. Op de een of andere manier lijkt het orkest hier wat in de war met het ritme en is dit nu niet echt een geweldige bewerking.
The End Of The World van Skeeter Davis is op dit album een duet geworden tussen Anderson en Nadine Shah. De zangeres blaast de Suede frontman helemaal weg met haar indrukwekkende stem. Tijdens My Death van Jacques Brel maakt hij wel veel indruk. In dat nummer wordt hij enkel bijgestaan door Adrian Utley op gitaar en dat is meer dan genoeg. Het album sluit af met Brutal Lover dat Anderson en Charles Hazlewood samen gecomponeerd hebben voor dit project en waarbij Brett enkel ondersteuning krijgt van zijn vriend op piano.
Er staan enkele mooie bewerking op deze Death Songbook maar het zijn helaas niet allemaal hoogvliegers. Het album zal vooral gekocht worden door Suede/Brett Anderson fans maar zal niet de geschiedenis in gaan als een must have.
