Het trio Pale Blue Eyes is afkomstig uit Devon en Sheffield. Ze namen de elektronische invloeden van de staalstad mee in hun muziek maar ook de psychedelica van het groene Zuid-Westen van Engeland. Het is dan ook niet verwonderlijk dat in de bespreking van hun debuut Souvenirs vergelijkingen werden gemaakt met de electro van Cabaret Voltaire, de krautrock van Neu! en de jaren 80′ invloeden van The Cure en Joy Division. Maar Matt Board, zijn vrouw Lucy en Aubrey Simpson zijn ook niet vies van een vettige lading shoegaze gitaren.
Het recept van het tweede album This House is zo goed als onveranderd gebleven. In het debuut werd de dood van Matts vader verwerkt, en dat terwijl ze het album opnamen in het ouderlijke huis terwijl Matt tegelijk voor zijn moeder zorgde die toen ernstig ziek was.
De nieuwe plaat gaat meer over een nieuwe start nemen, verder gaan met het huis en de herinneringen aan zijn ouders. Ze staan dan ook op de hoesfoto voor het huis waar Matt opgroeide.
We mogen gerust zeggen dat deze nieuwe langspeler heel optimistisch klinkt.
Er wordt naar hartenlust geëxperimenteerd met klanken wat elke track een serieus kraut-randje geeft. Het 80’s electro randje zorgt er dan weer voor dat het allemaal gemakkelijk verteerbaar blijft. Pale Blue Eyes klinkt als een soort Django Django-light die serieus mikt op de dansbenen, zoals de voorganger.
In Our History en Underwater primeren de shoegaze gitaren terwijl de refreinen heel psychedelisch klinken, het zijn ook de meest extreme nummers op de plaat. De andere tracks zijn net heel toegankelijk. Zelfs de naar Cocteau Twins ruikende ballade Million Times Over. Er wordt mooi binnen de lijntjes gekleurd waardoor er ook niks verrassend meer aan is. Dat is niet zo erg als het lijkt omdat elke track heel aanstekelijk klinkt.
This House is een catchy zaterdagavondplaat waar je goedgezind van wordt. Uniek klinkt het niet maar de songs zijn top en dat maakt deze plaat zo aangenaam.
