Het Engelse trio Nossiennes brengt shoegaze. Ze wijken evenwel volledig af van het typische jaren ‘90 shoegaze-geluid van bands als Ride, Slowdive en My Bloody Valentine. Hun invloeden zijn te vinden in zowel post-punk, post-minimalism, noise, post-rock als intelligent dance music. George Simpson, Darren Frost en Giussepe La Rezza maken gebruik van gitaarriffs die ze in loops omzetten, een grommend basgeluid en uitdagende drums die de boel opzwepen.
Vanaf de stevige opener Tiangulum weet dit trio ons te boeien. Dit is inderdaad geen typisch shoegaze-geluid. Op de stem van zanger Simpson zit een gigantische laag echo zodat we nauwelijks iets verstaan van de teksten. Maar dit past perfect bij het intense geluid van Nossiennes. Zonder echo zou Simpson klinken als Ian Curtis. De ritmesectie speelt zeer strak en doet denken aan de gedreven post-punk van Killing Joke. De wall of sound van de gitaren klinkt als een mix van Sonic Youth, Big Black, My Bloody Valentine en Cocteau Twins.
Het trio uit Bristol behoudt diezelfde mix ook op de andere vijf tracks die even intens en gedreven klinken. Etude For Conscious Oceans is een instrumentale track met een ambient-vibe die voor een lichtere toets zorgt. Want de andere songs zijn vrij duister en komen heftig binnen.
Nossiennes bestaat sinds 2019 en deze Liminal is hun tweede ep. Terwijl ze op hun debuut klonken als een kopie van Ride hebben ze voor de nieuwe ep een overtuigend eigen geluid gevonden dat meer indruk maakt.
