Glamrock uit Oostende! Want na een demo, een ep en hun debuutalbum We Will Rise (2019), heeft Mr. Myst er intussen meer dan 100 optredens op zitten én een opvolger klaar. De zeven zonden gaan er aan. Sonisch vermoord door bezieler Mr. Atticus Myst (gitaar, backings / Ostrogoth), Mr. JSD (zang), Eddy (bas) en Vy Severus (drums / Dyscordia) én omgedoopt tot 7 Deadly Sins.
Here come the Seven Deadly Sins
It is a battle you can’t win
The world keeps turning
The devil is growing in their minds
It’s getting stronger every time
The world keeps changing
It is the nature of the human race
We don’t give a fuck it’s such a disgrace
Now who is really here to blame?
De tekst van de titeltrack zegt het helemaal: het is een gevecht dat we niet kunnen winnen… 7 Deadly Sins opent met catchy riffs, die openbarsten wanneer drums en bas er nog wat kracht bij steken. De zangljnen klinken uitdagend, uitlokkend en melodieus. Een klassieke metalsound, met een moderne touch.
Daarnaast krijgen we nog 7 glamoureuze rock-‘n-roll-nummers en een eigenzinnige coverversie van het nummer Maniac uit de film Flashdance. Volume op maximum voor deze pittige versie, waarbij we plots stijlvol met onze stofzuiger doorheen onze woonkamer flaneren. Of wacht, dat was die andere glamoureuze rockster, niet?
In opener Spiritus Sancte wordt meteen duidelijk dat het duo de eighties metalsound niet loslaat.
Een gitaar die af en toe scherp uithaalt, brutaliteit in de vocalen en vooral intelligente riffst en drums die aansturen. Ghosts toont daarmee aan dat metal ook toegankelijk en niet overladen zwaar hoeft te zijn. De zang gaat daarin mee, want legt een spookachtig ballade-sfeertje over de track, waarin ‘ghost’ krachtig wordt gescandeerd.
Breakdown laat meteen het theatrale vocale kunnen van de zanger horen, waarbij hij als start lekker hoog uithaalt, terwijl er knappe meerlagige zang volgt, met zelfs een refrein dat je graag zo snel mogelijk wil kunnen meezingen.
Een piano-intro, een koortje. Dat is wat vrouwen willen? Yeah right, laat ons gerust meegenieten van de agressieve vocals en strak gitaarspel in This Is What Woman Do, waarin de backings opnieuw zorgen voor een knap effect.
In Goodbye My Friend horen we Piet Overstijns (Dyscordia) als gastvocalist, wat de geluidssfeer wel lekker belaadt met dramatiek. Een nummer met een hoog crossover-gehalte; altijd fijn.
Jack kan soms een erg goeie (toog)vriend zijn… maar als Jack D te veel aanwezig is, klink hij wellicht zoals die van Mr. Myst: uptempo, aangemoedigd door Oh!’s En Hey’s op de achtergrond en een rechtdoorzee zanglijn die langs de snel passerende speelse drums en scheurende riffs passeert, waarbij afsluiter Vanity qua geluid en sfeer wel goed aansluit.
Fans van LA. Guns, Motley Crue, H.E.A.T, Skid Row, Crazy Lixx, CrashDiet, Gun’s ’n’ Roses en Reckless zullen hun muziekcollectie graag uitbreiden met dit album, dat digitaal verschenen is. Wil je het album op cd? Het is te koop tijdens live-shows en via de socials van de band.
Facebook / Instagram / Spotify
