Het is alweer een dikke twintig jaar geleden dat de vijfkoppige Lierse rockgroep Mintzkov Humo’s Rock Rally won. Na een break van zeven jaar zijn ze terug met een nieuw album Oh Paradise, hun vijfde inmiddels. Sinds 2018 gaat de band verder als een trio met frontman Philip Bosschaert die de gitaar en zang voor zijn rekening neemt, Lies Lorquet op bas en zang en Min Chul Van Steenkiste op de drums.
De meningen over de eerste single August Eyes waren verdeeld, van eentonig en saai naar knappe, retestrakke rock. Wat niemand (of bijna niemand) zal ontkennen is dat die dwingende baslijn die we doorheen de rest van het nummer horen een oorwurm van jewelste is! Wij waren in elk geval enthousiast na het horen van deze single en sluiten ons aan bij die tweede categorie. We beginnen dan ook met veel goesting aan enkele luisterbeurten aan het album. Die gretigheid neemt na enkele nummers jammer genoeg ook weer af. Eerlijk? Aan het einde van de rit zijn we toch lichtjes teleurgesteld waarmee we niet willen zeggen dat dit een slechte plaat is, verre van.
When Ghosts R Out wordt gekenmerkt door een knappe, tegendraadse ritmesectie en vlijmscherpe gitaren, maar is geen echte hoogvlieger. New Station daarentegen wel, met z’n gemoedelijke vibe, indringende gitaarsolo, voortstuwend ritme en de verzuchtende aahaah-backings. Het refrein ‘Latch on to me, catch what is free’ is ongelofelijk… catchy, wat had je nu gedacht? We lopen het dan ook de rest van de dag te murmelen en is voer voor de hitlijsten. In het verleden kreeg Bosschaert al wel eens te horen dat zijn stem hard lijkt op die van Tom Barman. Dat wordt nog maar eens heel duidelijk in New Stations dat zo op een album van dEUS zou kunnen staan. Dat kan alleen maar positief zijn, toch? In elk geval één van de betere nummers van dit album wat ons betreft.
Distance To Mars is een iets flauwere variant op voorganger New Station en blaast ons niet direct van onze sokken ondanks de fraaie samenzang van Lies en Philip. Odyssey en It’s In The Blue klinken als een flauw afkooksel van August Eyes en hebben te weinig om het lijf om echt memorabel te worden. Op zich niet slecht maar ze klinken allemaal wat teveel van hetzelfde en we kunnen het onderscheid tussen de verschillende songs niet meer maken. Het lijkt wel of de inspiratie van het trio op was. De typerende, schrille gitaarriff in Horizon werkt na een tijdje wat op onze zenuwen en krijgt maar één luisterbeurt. Neen we zien dit nummer niet in de eindejaarslijstjes komen. Big Bang is een twijfelgeval. We geven alvast mee dat deze track wel veelbelovend start met een heerlijk vette baslijn en dito gitaar, op de hielen gezeten door stuwende drums. Niettemin vergt het bij ons toch een paar luisterbeurten om het nummer ten volle te appreciëren. Een groeiertje.
Het is niet al kommer en kwel, het is ons namelijk opgevallen dat Lies Lorquet meer vocals voor haar rekening neemt en dat kunnen we alleen maar toejuichen want zowel solo als in de samenzang zorgt ze voor een meerwaarde. De zang van Lorquet doorbreekt het eentonige stramien van sommige nummers zoals Unlike The Sun. Deze track heeft met die pertinente drumlijn en gruizige gitaaruithalen een typische Mintzkov-sound maar met een extra frisse touch dankzij de duellerende vocals tussen Lies, luchtig en zacht, en Philip die ietwat rauwer en donkerder van timbre is.
De krachtige afsluiter Oh Paradise kan het geheel op de valreep redden. Het trio vliegt erin met knallende gitaren die overgaan in een knap opgebouwde, alternerende spanningsboog met alweer die donkere baslijn als rode draad verweven met perfect gedoseerde samenzang en een overheerlijke gitaarhook. De etherische outro doet ons lichtjes huiveren en het album alsnog eindigen in schoonheid.
Het staat buiten kijf dat de band nog steeds weet hoe het goeie rocksongs met de ouwe getrouwe Mintzkov-sound moet schrijven. Laat nu net daar het schoentje soms wringen: die ‘oude’ sound klinkt iets te pertinent door. We krijgen het gevoel muzikaal teveel in het verleden te blijven hangen met te weinig ruimte voor vernieuwing. Een aantal songs lijken iets teveel op elkaar waardoor je, als je het ganse album beluistert, soms niet eens door hebt dat er een ander nummer bezig is. Hun bio omschrijft Mintzkov anno 2020: “de motor vonkt, de crew is klaar om de kosmos in te schieten”. We vrezen alleen dat Oh Paradise net iets te weinig vermogen en te weinig duurzame energiebronnen heeft om tot in die atmosfeer te geraken, laat staan terug te keren. We hopen alsnog dat dit zo één van die platen is die live beter tot z’n recht komt. Zodra we virusvrij zijn gaan we dit dan ook met véél plezier uitproberen. Of de concerten op 16 en 17 mei in respectievelijk Trix en AB doorgaan is koffiedik kijken. De band heeft met 11 juni alvast een nieuwe datum geprikt voor hun optreden in het Depot. Nu maar duimen dat we tegen één van deze data uit ons kot mogen komen!
