Lang geleden. Een tuinfeestje. Haus am See van Peter Fox is dan dé hit van die zomer. Een vriend zegt het volgende: “Ik stel me voor dat ik, zo anno 1944, in een geallieerd vliegtuig boven Nazi-Duitsland vlieg, en we gaan bommen afwerpen. Maar ik wil geen onschuldige burgers doden. Vrouwen noch kinderen. Maar dan vlieg ik terug naar dit jaar, hoor Haus am See, en zeg: “Lossen, die handel!”
Zo’n gevoel roept Michael Bolton nu al veertig jaar bij ons op. Hij maakte de meest waanzinnige troep, overgeproduceerde Amerikaanse testosteronballades. Maar, zoals we al schreven: eind april kwam de titelsong van dit uit, Spark of Light, en dat was bijlange niet slecht. Nu even gaan liggen om de gehele lp tot ons te nemen. Wens ons geluk. Dank bij voorbaat.
Running Out Of Ways is niet mis, mooie country-intro, zijn stem werkt evenwel nu al op onze zenuwen maar als het goed is verzwijgen we het ook. Of zeggen we het, ook mogelijk.
Eyes on You is dan weer zo’n suikersong waar je tanden van gaan rotten. Beautiful World: met z’n allen de handjes in de lucht maar het doet ons denken aan het geveinsde enthousiasme van Up With People (kent iemand die zeikerds nog?) en zo gaat het verder, en verder, en in elke song zit wel iets goeds maar dat zal je vooral als afgetrainde Amerikaan(se) horen, bij voorkeur op het strand van Palm Beach.
Nu: we hebben ook wel kunnen lachen. Een tekst als “Now the rain keeps on falling like tears from the sky.” Uit Safe. Wie verzint dat? Michael Bolton? Nobelprijs Literatuur, en wel nu meteen! Voor de slechte begrijpers: we bezondigen ons hier al eens aan sarcasme. Zoek dat woord op. En, voor wie wil weten wat zowat de gruwelijkste song aller tijden is (kom terug, Danny Fabry, alles is vergeten en vergeven) moet zeker luisteren naar Out of the Ashes. Zoiets meen je niet. Helaas meent Bolton dat dus wel.
Maar meer kunnen we ook niet verdragen. Voor hen die Radio Donna nog steeds missen zal dit wel een meesterwerk zijn. Met onze laatste krachten belden we de huisarts.
