Zevenduizend eeuwen terug, vond de laatste omkering van het aardmagnetisch veld plaats, Matuyama genaamd. Niets waar wij last van gehad hebben.
Anno 2024 is Matumaya opnieuw aan de orde. En het blijkt een deugd te zijn.
Samen heeft het Waalse duo sinds 1998 tientallen concerten en dj-sets op hun naam staan. Ze ontmoetten elkaar voor het eerst voor een live optreden op het Dour Festival. Dit werd gevolgd door de oprichting van de groep Piano Club. Ze raakten parallel ook muzikaal betrokken bij projecten als Malibu Stacy, Hollywood P*** Stars, Benni en Gaëtan Streel.
De band was in het najaar van 2023 al live te horen op Indietronic Fest in Lede, waar we genoten van een ferme, eerste kennismaking.
Het nieuwe Waalse duo brengt electro zoals we die niet gewoon zijn en liet hun debuutalbum als een vlinder op de lente-equinox vrij.
Want electro hoeft niet meer te klinken zoals we die in de jaren 80 al overvloedig hoorden. 2024 horen ook niet zoals de jaren ’80 zijn, zo laat het tweetal ook weten: “Onze wereld beweegt zich weg van dat gespannen maar gouden tijdperk waarin de digitale en analoge polen voor het eerst werden waargenomen. Twee trajecten die evenzeer samenvloeien als afstoten. Maar zolang het magnetisme werkt, weten we voordeel te halen uit die parallelle paden.”
Jean-Charles Modave a.k.a. Jayce (synths, bas, vocals) en Salvio Ladelfa (synths, percussie, vocals) creëerden dit debuutalbum thuis, analoog, met veel kabels aangesloten op elke machine die geluid kon maken. Het album wordt geopend met een reis naar het hart van de grote sterrenruimtes en flitst vervolgens in elfvoud tussen popsongs, elektronisch instrumentale nummers en introverte ballades.
De symfonie van het noorderlicht weerklinkt in de etherische ritmes in Aurora, waar bij aanvang eenvoudige, diep trillende toetsen worden aan toegevoegd. En soundscape die met Oosters aandoende elementen wordt gevuld tot een steeds rijker wordend elektronisch kunstwerk.
Met oplichtende toetsen wordt Aria geopend, waarbij warme drumslagen de pit er in slaan en geknipte electroritmes het poppy over ons heen laten walsen.
In Walk Alone is het de baslijn die ons mee op sleeptouw neemt. Warm aangevuld met synths.
De Nouveau Monde moet wel graag dansen, want van bij de eerste tonen, is het zowaar onmogelijk stil te blijven staan. Een soort kinderkoortje geeft een Vive La Fête-sfeertje aan de track en versterkt het contrast tussen de donkere bastonen en de lichtgevende synthloops.
De seconden tikken in de toetsen weg in Blurred Times, vergezeld door noisy elektronische details. Een nummer vol ademruimte, dat verstikkend dichte passages kent en ons even goed groovy laat meedeinen met de ijle vocalen.
In Between is een stille track, met prachtig fragiele toetsen en subtiele, gruizige details. Subliem in al zijn nederigheid.
In Kids On A Run krijgen de stemmen meer aandacht dan in de voorgaande tracks. Ze versmelten symbiotisch met de muziek.
Proxima is niet zomaar de volgende. Een buitenaards, bijna sci-fi-georiënteerd klankkader met hoekige ritmes en wervelende loops, een nerveus oplopend instrumentarium, voorzichtig gedrapeerde woorden. Om dan ook even techno-achtige (Technotronic-achtige?) beats en loops geserveerd te krijgen. Én ook een retro-synthsounds en wat glooiend snaarwerk er boven op. Een ijzersterke opbouw!
Een bittere melancholie weerklinkt in het stug dansbare Patience, met ongewone, doch prachtige zanglijn.
On A High popt, ratelt, bonst. Een grillige start die uitloopt in een trance voor wie sicht laat voortdrijven door de verslavende ritmes.
Afsluiter Edge Of The Sea laat het randje van de zee golven over warme toetsen en snaren terwijl het rimte popt en swingt en draait en kolkt en er uit onverwachtse hoek spoken words weerklinken.
Een snuifje Jean-Michel Jarre. Ook wat Air, Weval en Lindstrom… maar vooral helemaal Matuyama! Wij lopen helemaal warm (en knisperig opspringend, groovy doorzakkend, heerlijk ontspannen en tegelijkertijd ook hyperdans-ig) van dit Waalse duo, met hun zachtwarme lounge ambient met fijn ritmische accenten, maar evengoed door sterk elektronisch drumwerk voorzien van een stevig uitgebouwde elektronische ruggengraat. En dan die basgitaar die regelmatig bovengehaald wordt en daar funky en groovy lijnen bovenop legt.
Het debuutalbum van Matuyama is digitaal verschenen.
